Έκτη αιτία της έκπτωσης της πίστης στον άνθρωπο είναι η κοινωνική αδικία.
Ο άνθρωπος παρατηρεί τον ουράνιο θόλο στολισμένο με τόσα λαμπερά αστέρια κι η πίστη του λάμπει κι αυτή, θερμαίνει όπως η φλόγα.Ο ίδιος όμως άνθρωπος παρατηρεί και την κοινωνική αδικία, εκείνη πού
κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο. Και τότε η πίστη του σβήνει σαν τη φλόγα πού
είναι εκτεθειμένη στην καταρρακτώδη βροχή.
Κάποια εργατικά κόμματα στον κόσμο πού διαμαρτύρονται ενάντια στην άδικη
κατανομή του πλούτου στη γη, το θεωρούν απαραίτητο να διαμαρτυρηθούν
και ενάντια στην πίστη. Η διαμαρτυρία αυτή των εργατών ενάντια στην
πίστη είναι και κατά ένα μέρος δικαιολογημένη για κάποιους
παραμορφωμένους τύπους της πίστης πού εντάχθηκαν στην ταπεινή υπηρεσία
του καπιταλισμού και υποστηρίζουν μια φανερή οικονομική αδικία, από την
οποία στενάζουν χιλιάδες ψυχές και εκατομμύρια άνθρωποι.
Η διαμαρτυρία αυτή όμως δεν είναι μόνο αδικαιολόγητη αλλά και παράλογη
αν αναφέρεται γενικά στην πίστη. Αδικαιολόγητη είναι επειδή είναι άδικη.
Και παράλογη είναι επειδή δημιουργεί εχθρό τον καλύτερο φίλο της.
Ο καλύτερος φίλος των φτωχών και των καταφρονεμένων στον κόσμο αυτόν
είναι η θρησκεία. Αν οι φτωχοί κι οι καταφρονεμένοι αυτού του κόσμου
σκοπεύουν να κάνουν αποτελεσματικό πόλεμο ενάντια στους καταπιεστές
τους, πρέπει να τον κάνουν εν ονόματι του Θεού και της θείας
δικαιοσύνης. Τότε μόνο ένα πράγμα γίνεται μεγάλο και εντυπωσιακό, όταν
σαν βάση του έχει το Θεό. Η διακήρυξη της αδελφοσύνης και της
αλληλεγγύης χωρίς πίστη στο Θεό γίνεται μόνο από τούς ανθρώπους εκείνους
πού είναι πλανεμένοι, πού μεταξύ του εγκεφάλου και της γλώσσας τους δεν
υπάρχει πλήρης σχέση. Το να μην πιστεύει κανείς στην οικουμενική
δικαιοσύνη και να επιζητεί δικαιοσύνη στη γη, είναι σα να πιστεύει πως
επειδή είναι νύκτα ο ήλιος δε θ' ανατείλει για να φωτίσει τη γη και ζητά
να την φωτίσει μια απλή πέτρα.
Η κοινωνική αδικία μας θλίβει και μας στενοχωρεί όλους, μας πονά. Μας
βυθίζει σε σκοτεινές σκέψεις, πλήττει την αισιοδοξία μας, θολώνει τον
ουρανό στα βλέμματα μας. Τέτοια κοινωνική αδικία, πού κάνει τους
ανθρώπους να υποφέρουν, μπορεί να έχει την ίδια επίδραση που ασκεί ο
άνεμος της ερήμου, πού όταν φυσάει, μαραίνει τα πάντα στο πέρασμα του.
Μπροστά στον άνεμο αυτόν της ερήμου μαραίνεται κι η πίστη μας. Οπως η
τρυφερή χλόη μόλις κοπεί από το δρεπάνι μαραίνεται, μαυρίζει και γίνεται
ξερό χόρτο, έτσι κι η πίστη μας. Όταν βρεθεί μπροστά στην κοινωνική
αδικία πέφτει στη νεκρική κλίνη και πεθαίνει.
Γιατί να πεθαίνει από την πείνα εκείνος πού εργάζεται;
Γιατί ολόκληρη η ζωή των πολλών να είναι μια συνεχής Δευτέρα, ενώ η ζωή των λίγων να είναι μια συνεχής γιορτή;
Γιατί να ταλαιπωρείται ο δίκαιος;
Γιατί να είναι παραμερισμένος και ταπεινωμένος ο σοφός μπροστά στον ηλίθιο;
Γιατί ο ευεργέτης να βιώνει την αχαριστία;
Γιατί ο ταπεινός να ζει στη σκιά του αλαζόνα;
Γιατί η ασωτία να κατοικεί μέσα σε τόσο λαμπερά σπίτια ενώ η αρετή να
συρρικνώνεται πάντα σ' ένα ξυλουργείο της Ναζαρέτ ή σε στενά κελιά;
Γιατί τον ήρωα να τον παραγκωνίζουν πάντα οι δειλοί ενώ η θέση του είναι μπροστά;
Γιατί να γίνονται όλ' αυτά αν υπάρχει ο δίκαιος Θεός;
Κάτω από το βάρος των ερωτημάτων αυτών κλονίζεται το πνευματικό θάρρος
των πολλών. Κι όπου δεν υπάρχει θάρρος, δεν υπάρχει ούτε πίστη. Όταν
κλονίζεται το θάρρος, κλονίζεται κι η πίστη. Το θάρρος κι η πίστη
συγκατοικούν πάντα στο ίδιο βάθρο.
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/02/vi.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου