Εἶπε Γέρων: «Παλαιά εἶχε πολύ κόπο ἡ καλογερική ζωή, ἰδίως ἐδῶ στά Κατουνάκια. Ὅλα τά πράγματα τά φέρναμε στήν πλάτη. Νερό δέν εἴχαμε. Μαζεύαμε τό βρόχινο στήν στέρνα. Γιά νά ἐξασφαλίσουμε τό ψωμί μας παλαιά, ἔπρεπε νά παραγγείλουμε τό σιτάρι στούς ἐμπόρους, νά τό πᾶμε στό μύλο στήν Ἁγία Ἄννα, νά τό ἀλέσουμε καί νά τό κουβαλήσουμε οἱ ἴδιοι, ὅπως καί ὅλα τά πράγματά μας ἀπό τόν Ἀρσανᾶ. Τώρα τά ἔχουμε ὅλα, κήπους, δένδρα καί ὅ,τι θέλουμε μᾶς τά κουβαλᾶν ἐδῶ· τώρα εἶναι γεμᾶτο τό σπίτι. Καλό εἶναι αὐτό βέβαια, ἀλλά ἡ ζωή τῶν παλαιῶν πατέρων ἦταν πιό καλή. Ὑπῆρχε διαφορά. Ἐκεῖνοι ἦταν πιό ἀσκητικοί, πιό εὐλαβεῖς, πιό προσεκτικοί».
*
Εἶπε Γέρων: «Οἱ παλαιοί πατέρες ἐδῶ στήν Σκήτη Ξενοφῶντος, ἐπειδή ἦταν πρῶτα στό Ρωσσικό, εἶχαν αὐστηρή κοινοβιακή γραμμή. Γιά νά πᾶς στόν γείτονα νά ζητήσης ἕνα ἐργαλεῖο, ἔπρεπε νά φορᾶς κοντό καί τά μαλλιά νά τἄχης μαζεμένα μέσα στό σκοῦφο.
»Εἴχαμε μία ἀλληλοβοήθεια, μία ἀγάπη στήν Σκήτη. Ὅταν ζύμωνε ὁ ἕνας, ἔκανε ἕνα φοῦρνο ψωμιά καί μοίραζε καί στούς ἄλλους. Ὕστερα, ὅταν θά ἔκανε ὁ ἄλλος, θά τό ἐπέστρεφε. Ὅταν δέν εἴχαμε ἀλεύρι, ζητούσαμε δανεικό. Μετά ἐπιστρέφαμε τό ἀλεύρι ἤ δίναμε τό ψωμί.
