Σελίδες

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ

ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ





ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:

Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Μεγαλειώδες μήνυμα της οικογένειας του δολοφονηθέντος Σωκράτη Γκιόλια!

Παραθέτουμε τη δήλωση-μήνυμα της οικογένειας του δολοφονηθέντος Σωκράτη Γκιόλια, που αποτελεί ένα μεγαλειώδες μήνυμα, μοναδικής ψυχικής γενναιότητας και χριστιανικής συγχωρητικότητας προς την Ελληνική Κοινωνία που βουλιάζει μέσα στο πνευματικό τέλμα και το μίσος,την εκδίκηση.
Αποτελεί μια όαση Ορθόδοξης πνευματικότητας που ακτινοβολεί το φως της Ανάστασης και του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Αυτό είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για τον Σωκράτη και τη ψυχούλα του που οδεύει προς τη Βασιλεία των Ουρανών, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη, στεναγμός, κακία,μίσος, αλλά ΖΩΗ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΣ… Μακαρία η οδός , η πορεύει σήμερον ότι ητοίμασται σοι τόπος Αναπαύσεως!
Γράμμα προς το δικό μας Σωκράτη
Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Σωκράτη μας,
πριν οκτώ χρόνια που σε παντρέψαμε είχες γεμίσει μια μεγάλη εκκλησία με φίλους και γνωστούς για να σου ευχηθούν να ζήσεις. Χθες, γέμισες πάλι εκτός από την εκκλησία και όλη την πλατεία για το τελευταίο αντίο.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας όλους, γνωστούς και άγνωστους, που συμμετέχουν στον πόνο μας για τον άδικο χαμό σου.
               
Τα στοιχεία της ψυχής σου, η βαθειά σου πίστη, η καθαρότητα της ζωής σου και η φιλάνθρωπη καρδιά σου μας βεβαιώνουν ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού και αυτό είναι η μόνη μας παρηγοριά.
Ευχόμαστε η θυσία σου να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
Η γυναίκα σου, οι γονείς σου και τα αδέρφια σου σαν το καλύτερο μνημόσυνο ζητούν από το Θεό να συγχωρέσει τους φονιάδες σου όπως και συ θα ήθελες.
 http://ierapostoli.wordpress.com/2010/07/21/megaleio_gkiolias/
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς.
Πηγή φωτογραφίας:http://vatopaidi.files.wordpress.com/2010/07/sokratis-giolias2.jpg

Ἀγία Μαρία Μαγδαληνή, μια συκοφαντημένη αγία

Η Αγία Μαρία η Μαγαδαληνή η Ισαπόστολος
Την δεύτερη Κυριακή του Πάσχα, η εκκλησία μας τιμά, την μνήμη των μυροφόρων γυναικών, που πήγαν ν’ αλείψουν με αρώματα τον νεκρό Ιησού, κάτι το οποίο βεβαίως δεν μπόρεσαν να κάνουν, αφού ο Ιησούς είχε αναστηθεί. Ανάμεσα στις μυροφόρες αυτές γυναίκες συμπεριλαμβάνεται και η αγία Μαρία η Μαγδαληνή, για την οποία ως γνωστόν έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί – και κατά τους παλαιότερους αλλά και κατά τους νεότερους χρόνους – μύρια όσα αρνητικά σχόλια, χωρίς να αληθεύει – όπως θα δούμε παρακάτω – τίποτα από όλα αυτά.
Επειδή και εμείς κατά καιρούς έχουμε γίνει δέκτες αυτών των σχολίων (π.χ. πως υπήρξε πόρνη, ερωμένη του Χριστού κ.λ.π.), σκεφτήκαμε να φωτίσουμε όλες τις πτυχές της ζωής της, έτσι ώστε, να ξεκαθαρίσουν τα πάντα γύρω από το πρόσωπό της.

ΧΩΡΙΑ (ΚΟΜΜΑΤΙΑ) ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ ΤΗ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΠιστεύουμε πως ο καλύτερος τρόπος για να λυθεί η παρεξήγηση γύρω από το πρόσωπο της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, είναι η έκθεση όλων των χωρίων (κομματιών) της Αγίας Γραφής που αναφέρονται σε αυτήν, έτσι ώστε να σχηματιστεί μια νηφάλια και αντικειμενική γνώμη.
Πριν όμως δούμε τι λέει η Αγία Γραφή, αξίζει να πούμε, πως η αγία Μαρία η Μαγδαληνή ονομάζεται έτσι γιατί καταγόταν από την κωμόπολη της Γαλιλαίας, Μάγδαλα ( εβραϊκά Μεγαδαλάχ = ψηλός πύργος).
Ας δούμε τώρα όλα τα χωρία της Αγίας Γραφής που αναφέρονται στην αγία Μαρία τη Μαγδαληνή:

1. «Αφού δε αναστήθηκε (ενν. ο Χριστός) το πρωί της πρώτης ημέρας της εβδομάδας, εμφανίσθηκε πρώτα εις την Μαρία την Μαγδαληνή από την οποίαν είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Εκείνη πήγε και τα ανήγγειλε εις εκείνους, που είχαν μείνει μαζί του και που πενθούσαν και έκλαιγαν». Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 9 – 10.2. «Οι δώδεκα ήσαν μαζί του και μερικές γυναίκες που είχαν θεραπευτεί από πνεύματα πονηρά και από ασθένειες, η Μαρία η ονομαζόμενη Μαγδαληνή, από την οποίαν είχαν βγει επτά δαιμόνια». Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, στίχοι 2 – 3.3. «Ήταν εκεί και πολλές γυναίκες, που παρακολουθούσαν από μακριά, και είχαν ακολουθήσει τον Ιησού από την Γαλιλαία και τον υπηρετούσαν. Μεταξύ αυτών ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, και η μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχοι 55 – 56.4. «Ήταν δε εκεί η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, οι οποίες κάθονταν απέναντι στο τάφο». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 27, στίχος 61.5. «Μετά το Σάββατο, μόλις άρχισε να φωτίζει η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ήλθε η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία δια να ιδούν τον τάφο». Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 28, στίχοι 1 – 2 .6. «Ήταν δε και γυναίκες, που παρατηρούσαν από μακριά, μεταξύ των οποίων ήταν και η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του νεωτέρου και του Ιωσή και η Σαλώμη». Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 15, στίχοι 40 – 41.7. «Όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να έλθουν να τον αλείψουν». Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 16, στίχοι 1 – 2.8. «Η Μαρία η Μαγδαληνή, η Ιωάννα και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και οι υπόλοιπες, που ήταν μαζί τους, είναι οι γυναίκες που είπαν αυτά στους αποστόλους». Κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 24, στίχοι 10 – 11.9. «Κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν η μητέρα του και η αδελφή της μητέρας του, η Μαρία η σύζυγος του Κλωπά και η Μαρία η Μαγδαληνή». Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 19, στίχοι 25 – 26.10. «Νωρίς την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι, η Μαρία η Μαγδαληνή ήλθε στο μνημείο, και είδε ότι ο λίθος είχε αφαιρεθεί από το μνήμα». Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 1 – 2.11. Και στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 20, στίχοι 10 – 19, περιγράφεται η συνάντηση της Μαρίας της Μαγδαληνής με τους δυο αγγέλους και τον αναστημένο Ιησού, που τον πέρασε για τον κηπουρό της περιοχής εκείνης. Λόγω οικονομίας του χώρου δεν αναφέρομαι το απόσπασμα αυτό, μπορεί όμως όποιος θέλει από μόνος του να το διαβάσει και να διαπιστώσει αν κρύβει τίποτε το μεμπτό για την Μαρία την Μαγδαληνή.
Όπως βλέπουμε από τα παραπάνω εκτεθέντα κομμάτια της Αγίας Γραφής, τα οποία σημειωτέον δεν είναι και λίγα, πουθενά μα πουθενά δεν φαίνεται έστω και η παραμικρή νύξη για κάτι το ανάρμοστο ή ανήθικο για το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Τελικά το μόνο «ανάρμοστο» ή «ανήθικο» είναι το όνομά της. Το ότι δηλαδή την έλεγαν Μαρία. Το γιατί και το πως θα το δούμε παρακάτω.

ΔΥΟ ΟΜΟΙΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΜΑ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑΕπειδή αυτά που πρόκειται να εκθέσουμε παρακάτω είναι λίγο μπερδεμένα και ίσως φανούν ακατανόητα σε μερικούς, θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σαφείς γίνεται. Έτσι εξ αρχής οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πως τα γεγονότα που θα διηγηθούμε έχουν σχέση με δύο επεισόδια, τα οποία αν και είναι διαφορετικά μεταξύ τους μοιάζουν όμως καταπληκτικά.
Στα δύο αυτά επεισόδια συμμετέχουν τρία πρόσωπα. Το ένα είναι ο Χριστός, και τα άλλα, δυο διαφορετικές γυναίκες. Η μία από αυτές είναι ανώνυμη, και η άλλη, είναι η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου. Αλλά ας τα δούμε όλα αυτά αναλυτικά ξεκινώντας πρώτα από το επεισόδιο με την ανώνυμη γυναίκα.
Ο Χριστός είχε καλεστεί σε γεύμα, στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου ονόματι Σίμωνα, στο χωριό Βηθανία. Καθόσον χρόνο λοιπόν βρίσκονταν εκεί, μπαίνει στο σπίτι του Σίμωνα μια αμαρτωλή γυναίκα, αλείφει το Χριστό με μύρο, γονατίζει και κλαίει πάνω στα πόδια του. Ύστερα με τα μαλλιά της, σκουπίζει τα δάκρυα, από τα πόδια του Χριστού και τα αλείφει και αυτά με μύρο. Τα Ευαγγέλια δεν μας παραδίδουν το όνομα αυτής της γυναίκας, ούτε σε κανένα άλλο σημείο τους, διασώζεται κάποια νύξη για το όνομα της άγνωστης αυτής γυναίκας. Τα όσα διηγηθήκαμε υπάρχουν στα Ευαγγέλια, Κατά Ματθαίον, κεφάλαιο 26, στίχοι 6 – 13, Κατά Μάρκον, κεφάλαιο 14, στίχοι 3 – 9, Κατά Λουκά, κεφάλαιο 7, στίχοι 36 – 39.Το ίδιο ακριβώς επεισόδιο συμβαίνει με το Χριστό, στο ίδιο χωριό τη Βηθανία, όταν αυτός είχε καλεστεί σε δείπνο από το Λάζαρο, έξη μέρες πριν από τη Σταύρωσή και την Ανάστασή του. Τότε η Μαρία, η αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου κάνει την ίδια πράξη με την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα. Παίρνει μια φιάλη μύρου που ονομάζονταν νάρδος, αλείφει τα πόδια του Ιησού και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της. Το επεισόδιο αυτό μας διασώζεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 12, στίχοι 1 – 4.

ΘΥΜΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗΣΕδώ βέβαια θ’ αναρωτηθεί κάποιος που κολλάει η Μαρία η Μαγδαληνή. Σύμφωνα βέβαια με όσα εκθέσαμε παραπάνω δεν κολλάει πουθενά. Απλά έπεσε θύμα συμπτώσεως και συγχύσεως. Ας δούμε τώρα πως συνέβη αυτή η σύμπτωση και η σύγχυση και έτσι να οδηγηθούμε στη λύση του μυστηρίου.
Τον Μεσαίωνα λοιπόν Δυτικοί Ρωμαιοκαθολικοί ερμηνευτές της Αγίας Γραφής, συγχέουν τα δύο αυτά ξεχωριστά επεισόδια με τις δυο γυναίκες που περιγράψαμε πιο πάνω και τα θεωρούν ως ένα επεισόδιο. Έπειτα αυθαίρετα, χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως πηγή από την υπάρχουσα εκκλησιαστική παράδοση, ταυτίζουν την ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα με την Μαρία τη Μαγδαληνή συγχέοντάς την – εξαιτίας του ονόματος – με τη Μαρία, την αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου.
Υπάρχει και μία εκδοχή, πως μπορεί να έγινε η ταύτιση της Μαρίας της αδελφής του Λαζάρου με την Μαρία τη Μαγδαληνή, επειδή στις 4 Μαΐου, η εκκλησία μας τιμά, την ανακομιδή των λειψάνων, και του Λαζάρου αλλά και της Μαρίας της Μαγδαληνής.
Αρχίζουν μετά να γράφονται διάφορα λογοτεχνικά έργα, με φανταστικό περιεχόμενο γύρω από τη υποτιθέμενη ανήθικη ζωή της Μαρίας της Μαγδαληνής, επιτείνοντας έτσι μέχρι σήμερα αυτή τη σύγχυση.
Έχει γίνει δε όλα αυτά τα χρόνια τόση διαστρέβλωση και τόση συκοφάντηση γύρω από το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής, που πολλοί πιστοί, πέφτουν θύματα της λανθασμένης αυτής άποψης πιστεύοντας κιόλας, πως όλα αυτά είναι γραμμένα μέσα στα Ευαγγέλια!
Πάντως μιας και μιλήσαμε πιο πάνω για εκκλησιαστική παράδοση, αξίζει να πούμε, πως σύμφωνα με αυτή, η Μαρία η Μαγδαληνή έζησε τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής της σ’ ένα σπήλαιο στην Έφεσο. Η εκκλησία μας την τιμά ως ισαπόστολο και την γιορτάζει στις 22 Ιουλίου και στις 4 Μαΐου ημέρα ανακομιδής (δηλ. μεταφοράς) των λειψάνων της.
http://antiairetikos.blogspot.com/2008/04/blog-post_29.html

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ. ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ;

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ, ΣΤ’ΑΛΗΘΕΙΑ, Η ΜΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΓΔΑΛΑ;
 (Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η Ισαπόστολος)

      Ανήκε στον κύκλο των γυναικών εκείνων που ακολουθούσαν τον Χριστό και τους αποστόλους Του, βοηθώντας με πολλούς τρόπους την σωτηριολογική τους αποστολή. Ο ευαγγελιστής Λουκάς διασώζει την πληροφορία ότι πολλές από εκείνες τις μαθήτριες του Κυρίου συντηρούσαν οικονομικά μεγάλο μέρος του ιεραποστολικού του έργου και συνεισέφεραν στη συντήρηση, μετακίνηση και διαμονή της συνοδείας του Ιησού (Λκ. 8,3)1. Η συγκεκριμένη Μαρία καταγόταν από τα Μάγδαλα, παραλιακή πόλη της Γαλιλαίας. Γι’ αυτό και ονομάζεται Μαγδαληνή. Η επισήμανση της καταγωγής της μάς ενημερώνει αφενός για το ότι δεν ταυτίζεται με τις υπόλοιπες Μαρίες που ακολουθούσαν τον Ιησού, αλλά και αφετέρου μας πληροφορεί ότι δεν είχε σύζυγο, αφού διαφορετικά θα αναφερόταν με το όνομα του συζύγου της (π.χ. η Μαρία του Κλωπά).  
Α. Στη Δύση, η Μαρία η Μαγδαληνή ταυτίστηκε με την μετανοημένη ιερόδουλη του Ευαγγελίου που άλειψε με ακριβό μύρο τα πόδια του Ιησού και τα σκούπισε με τα μαλλιά της (Λουκ. 7, 36-50 & Ματθ. 26,6-16), στο σπίτι του Σίμωνα του φαρισαίου.
Β. Στη σύγχρονη εποχή, η Μαρία η Μαγδαληνή έγινε πρωταγωνίστρια σε ευφάνταστα κινηματογραφικά έργα και ανιστόρητα μυθιστορήματα που την συνδέουν με την δήθεν ερωτική ζωή του Ιησού, ενώ την παρουσιάζουν νεότατη και προκλητική7
Γ. Στον Κώδικα Da Vinci παρουσιάζονται οι υποτιθέμενες αλήθειες: (α) πως ο Χριστός και η Μαρία η Μαγδαληνή δεν ήσαν μόνο παντρεμένοι, αλλά ότι είχαν αποκτήσει και παιδιά, (β) ότι η «αλήθεια» αυτή εκδιώχθηκε από τα ευαγγέλια, αργότερα, από τον Μ. Κωνσταντίνο, και (γ) ότι οι «αλήθειες» αυτές του Dan Brown διασώζονται στα «γνωστικά ευαγγέλια» και στα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας3 .
Τι ισχύει όμως ιστορικά και θεολογικά από τα αμέσως προηγούμενα; Τίποτε απολύτως!
Α. Η παρεξήγηση ότι η Μαγδαληνή υπήρξε ιερόδουλη, προέκυψε γιατί συνδέθηκαν ορισμένα παρόμοια περιστατικά με διαφορετικούς όμως πρωταγωνιστές, όπως φαίνεται καθαρά στα Ευαγγέλια: Είναι γεγονός ότι όχι μόνο η προαναφερθείσα μετανοημένη ιερόδουλη, αλλά και η Μαρία, αδελφή του Λαζάρου, μετά την ανάστασή του από τον Ιησού, άλειψε από τη χαρά της και αισθανόμενη μεγάλη ευγνωμοσύνη, τα πόδια του Ιησού με μύρο (Ιωάννης 12,1-11). Οι δύο αυτές Μαρίες της Καινής Διαθήκης θεωρήθηκε εσφαλμένα ότι είναι το ίδιο πρόσωπο με τη Μαρία τη Μαγδαληνή, επειδή: (α) από την τελευταία έβγαλε ο Χριστός «επτά δαιμόνια» (που λανθασμένα θεωρήθηκε ότι προέρχονταν από πορνεία, ενώ η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας εννοούν έτσι τα πάθη της ψυχής που αντιτίθενται στο Πνεύμα του Θεού), (β) πέφτει και η Μαγδαληνή ως Μυροφόρος στα πόδια του Ιησού, αμέσως μετά την ανάστασή Του, (γ) επειδή μύρωσε με τις άλλες μυροφόρες το άπνουν σώμα του Ιησού, ταυτίστηκε με την ανώνυμη πόρνη που μύρωσε τό κεφάλι και τα πόδια του Ιησού, (δ)  ο κοινός για πρώτη φορά εορτασμός από τη Δυτική Εκκλησία, στις 4 Μαϊου, της ανακομιδής των αγίων λειψάνων του αγίου Λαζάρου από την Κύπρο και της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής από την Έφεσο, είχε ως αποτέλεσμα στη Δύση να θεωρηθεί η Μαγδαληνή το ίδιο πρόσωπο με την αδελφή του Λαζάρου, τη Μαρία (1,2,5,6)   
Β. Πόσο νέα ήταν στην πραγματικότητα η Μαρία η Μαγδαληνή την εποχή της δράσης του Χριστού για να υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να διακατέχεται από ερωτικά συναισθήματα για το πρόσωπό Του; Αν και στα Ευαγγέλια δεν αναφέρεται κάτι για την ηλικία της, οι ειδικοί ερευνητές συμπεραίνουν ότι πρέπει να ήταν τότε 50-60 ετών. Αυτό εξάγεται από το ότι οι μαθήτριες του Χριστού (ανάμεσα στις οποίες την πρώτη θέση κατείχε η Μαγδαληνή) είχαν ηλικία ως μητέρες που ήσαν γύρω στα 50 με 60 χρόνια, αφού ήσαν μητέρες των μαθητών του Χριστού, που και εκείνοι θα ήσαν περίπου στα 30-35 τους χρόνια. Επομένως, η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν η ώριμη και συνετή μαθήτρια του Κυρίου, που μονάχα από ευσέβεια και ευεργετημένη καθώς ήταν από τον Θείο Διδάσκαλο, παρέμεινε δίπλα του και αφοσιώθηκε στη διακονία του έργου Του, μαζί με τις άλλες μαθήτριες7 .
Γ. Ο Χριστός είχε συνάψει οικογένεια με την Μαρία την Μαγδαληνή; Αρχικά λέμε ότι καμμία πηγή των χρόνων του Ιησού, βιβλική ή εξωβιβλική, δεν προσφέρει έστω και μια εμπεριστατωμένη απόδειξη για τη υπόθεση ότι ήταν παντρεμένος. Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε δεν υπήρχε λόγος να το αποκρύψουν οι ευαγγελιστές και ο απ. Παύλος, διότι απλούστατα δεν απαγορευόταν να παντρεύονται οι ιερείς, οι προφήτες και οι διδάσκαλοι. Άλλωστε και ο Πέτρος είχε οικογένεια και αρκετοί άλλοι απόστολοι.  Εξάλλου, λίγο πριν να παραδώσει το πνεύμα του ο Θεάνθρωπος,  ανέθεσε την φροντίδα της μητέρας του στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Δεν θα ανέθετε την προστασία της, σύμφωνα με τους νόμους της εποχής, στην Μαγδαληνή, αν ήταν παντρεμένος; Ακόμη, ενώ σε διάφορα αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης αναφέρονται τα μέλη της οικογένειας του Ιησού (η μητέρα του, οι αδελφοί και αδελφές του), πουθενά δεν αναφέρεται σύζυγος, ούτε φυσικά αναφέρεται πιθανή κατάσταση χηρείας Του. Τέλος, το ότι ο ίδιος ο Χριστός κηρύττει ως ιδεώδη τρόπο χριστιανικής ζωής έναν ηθελημένο και καρδιακό ασκητισμό (χωρίς φυσικά να μειώνει το γάμο) για την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών (Ματθ. 19,10-12), οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος υπήρξε άγαμος. Κάτι επίσης πολύ σημαντικό: Ο Χριστός υπήρξε επί γης ο ενσαρκωμένος Θεός. Η σύντομη αποστολή Του δεν ήταν να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, αλλά από αγάπη και δια του σταυρού Του να σώσει όλο τον κόσμο.
Οι αλήθειες που περιγράφουν και διδάσκουν τα ευαγγέλια είναι εφεύρεση του Μ. Κωνσταντίνου; Όχι βέβαια! Στην εποχή του Μ. Κωνσταντίνου η Εκκλησία γνώριζε τι πίστευε αναφορικά με τον Τριαδικό Θεό, το πρόσωπο και την θεανθρώπινη φύση του Κυρίου κ.λπ. Και εκατομμύρια άνθρωποι είχαν ήδη πεθάνει, βασανιζόμενοι στα αμφιθέατρα και τις ρωμαϊκές αρένες, γιατί πίστευαν στον Χριστό ως Θεό.
Και ερχόμαστε να εξακριβώσουμε τι είδους ‘αλήθειες’ διδάσκουν τα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας και τα Γνωστικά Ευαγγέλια, σύμφωνα με τον Dan Brown. Άραγε ανατρέπουν τις αυθεντικές αλήθειες της Αγίας Γραφής; Σαφώς όχι! Τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας δεν περιέχουν τίποτε το χριστιανικό, παρά μόνο τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα αποσπασματικά κείμενα, χωρίς αναφορά στον Χριστό, ούτε φυσικά στο υποτιθέμενο ‘άγιο δισκοπότηρο’. Τα γνωστικά τώρα «ευαγγέλια» (του Θωμά, του Φιλίππου, της Μαρίας, των Αιγυπτίων και της Αληθείας) χρονολογούνται από τον 3ο αιώνα κ.ε., δεν γράφτηκαν από τους αποστόλους (αν και δανείζονται τα ονόματά τους για να προσδώσουν κύρος στα γραφόμενά τους), είναι γεμάτα φανταστικές επινοήσεις για τον κόσμο του Θεού και για τον Χριστό, ενώ παραποιούν την Καινή Διαθήκη και διαστρέφουν το νόημά της4 .

Ποια υπήρξε όμως πραγματικά η Μαρία η Μαγδαληνή;
Ενώ κάθε λουλούδι τρέφεται από τη γη και τον ήλιο8, η Μαρία η Μαγδαληνή, το ζωντανό λουλούδι του πνεύματος, αξιώθηκε να χαριτωθεί και να αγιάσει από την ίδια την πηγή της ζωής, τον Θεάνθρωπο Ιηοού. Αξιώθηκε ακόμη να συναντηθεί πρώτη με τον αναστημένο Χριστό, και στη συνέχεια τιμήθηκε από τον Κύριο με το να γίνει απόστολος στους αποστόλους Του, κήρυκας στους μαθητές Του, ευαγγελίστρια στους Ευαγγελιστές. Γνωστοποίησε πρώτη δηλαδή στον κύκλο των μαθητών Του την ζωηφόρα έγερσή Του από τον τάφο (Ι. Χρυσοστόμου, Ερμηνεία στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Ομιλία Πστ'). Αυτό όμως παραχωρήθηκε ύστερα από θεία Οικονομία. Διό­τι, αφού από μια γυναίκα (την Εύα) ήλθε η λύπη στον κόσμο, από μία γυ­ναίκα (την Παναγία) κυοφορήθηκε ως άνθρωπος ο ίδιος ο Υιός του Θεού, και από μια γυναίκα και πάλι (την Μαρία την Μαγδαληνή)  διακηρύχθηκε το μέγιστο και λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως (βλ. Κοντάκιον, Κυριακής Μυροφόρων, ήχος β')6 .
 Η Ορθόδοξη Εκκλησία κληρονόμησε μια εντελώς διαφορετική παράδοση για το βίο και την πολιτεία της Μαρίας της Μαγδαληνής. Η ίδια υπήρξε δια βίου παρθένος. Και η καθαρότητα της ψυχής της φαινόταν όπως μέσα από καθαρό κρύσταλλο (Μοδέστου, αρχιεπισκ. Ιεροσολύμων «Εις τας Μυροφό­ρους» εκ της Βιβλιοθήκης Φωτίου, αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως και Ρ.G. 104, 244). Οι Πατέρες της Εκκλησίας, αρχής γενομένης από τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, την εκτιμούν βαθύτατα (αυτό βέβαια ισχύει τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) και αναφέρουν ότι ταξίδεψε στη Ρώμη, ομολόγησε την θεότητα του Χριστού στον ίδιο τον αυτοκράτορα Τιβέριο, επέστρεψε στην Παλαιστίνη, συντρόφευσε την Θεοτόκο μέχρι την Κοίμησή της, συνεργάστηκε με τον απόστολο Πέτρο, εξορίστηκε και κύρυξε το ευαγγέλιο στη Μασσαλία, έδρασε ως απόστολος στην Αίγυπτο, Συρία και Φοινίκη, και κατέληξε στην Έφεσο, μαζί με τον Θεολόγο και Ευαγγελιστή Ιωάννη, όπου και κοιμήθηκε και απ’ όπου μεταφέρθηκε άφθαρτο το λείψανό της στην Κωνσταντινούπολη, το 890, από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Σοφό2 .
Στη μονή της Σιμωνόπετρας στο Άγιο Όρος φυλάσσεται άφθαρτο το χέρι της, που διατηρείται για αιώνες σε φυσική κατάσταση, ελαστικό, και σε θερμοκρασία ζωντανού σώματος2 . Η εκκλησία μας την τιμά ως ισαπόστολο και Μυροφόρο και γιορτάζει τη μνήμη της στις 22 Ιουλίου και στις 4 Μαΐου ημέρα ανακομιδής (δηλ. μεταφοράς) των λειψάνων της. Επίσης την συνεορτάζει μαζί με τις άλλες Μυροφόρες Άγιες Γυναίκες, την τρίτη Κυρια­κή μετά το Πάσχα, την Κυριακή των Μυροφόρων. 
          
 ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

1.      Βικιπαίδεια, ‘Μαρία Μαγδαληνή’
2.      Θεόδωρου Ρηγινιώτη, «Τα απόκρυφα ευαγγέλια και ο σχηματισμός της Κ.Δ.», Εκδ. Πύρρα
3.      Μιχαήλ Χούλη, «Ιησούς, ο Χριστός», Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, εκδ. Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, 2006
4.      Μιχαήλ Χούλη, ‘Η αλήθεια για τον Κώδικα ντα Βίντσι’, περιοδικό Διάλογος, τ. 42, Αθ. 2005
5.      antiairetikos.blogspot.com/2008/04/blog-post_29.html, ‘Μαρία η Μαγδαληνή: Μια παρεξηγημένη αγία’
6.      www.impantokratoros.gr/C92EE7A9.el.aspx ‘Βίος της Αγίας ενδόξου Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής’
7.      aktines.blogspot.com/2010/04/blog-post_8541.html  ‘Στέργιος Σάκκος, Μαρία Μαγδαληνή, Τό ἀληθινό της πρόσωπο’
8.      Γιώργη Κρόκου, ‘Το ημερολόγιο της αιωνιότητας’, Αθ. 1992
 
   
     Μιχαήλ Χούλης,
 Θεολόγος καθηγητής  
 http://www.egolpion.com/magdalini.el.aspx
Πηγή εἰκόνας: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6fKA3RDBMaoOfPVC3gYnSoaycd3NEmVYyal-SVd5jtjfjgWnTrEsEEUucqzMIh5v9gsjhtBcZO57rUPDzUWlkks1_ZkIS4dM07l0OPS2K9btyBcK_1IRkwr0CroCmwsOnA3h8eB5hjw1F/s1600/0722_marymagdalene.jpg

Πατερικά σχόλια στό θέμα περί ἐργασίας καί ἀργίας (Α΄ μέρος). «Ἀκούομεν γάρ τινας περιπατοῦντας ἐν ὑμῖν ἀτάκτως͵ μηδὲν ἐργαζομένους, ἀλλὰ περιεργαζομένους»


Ἡ ἀργία, ἡ τεμπελιά εἶναι ἀταξία.
Ὅλοι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καταδικάζουν τούς τοιούτους. Γράφεται στίς Ἀποστολικές Διαταγές: «Δέν θά εἶσαι σάν πετούμενος (νά πετᾶς ἐδῶ κι ἐκεῖ), οὔτε θά περπατᾶς χωρίς λόγο στούς δρόμους παρατηρώντας, ἐνῶ δέν πρέπει, αὐτούς πού ζοῦν κακῶς· ἀντίθετα προσέχοντας στήν τέχνη καί τό ἔργο σου, νά ἀναζητᾶς αὐτά, πού θέλει ὁ Θεός. Ἀφοῦ ὑπενθυμίζεις στόν ἑαυτό σου τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, αὐτά συνεχῶς νά μελετᾶς. Διότι λέγει ἡ Γραφή: Τόν νόμο Του θά μελετήσεις ἡμέρα καί νύκτα· κι ὅταν περπατᾶς στόν ἀγρό, κι ὅταν κάθεσαι στό σπίτι, κι ὅταν κοιμᾶσαι , κι ὅταν σηκώνεσαι, γιά νά κατανοεῖς τά πάντα»[1].
 Ὁ Θεός θέλει ὁ ἄνθρωπος νά ἐργάζεται. Ἐξ ἀρχῆς ἐτοποθέτησε τόν ἄνθρωπο στόν Παράδεισο γιά νά ἐργάζεται αὐτόν καί νά τόν φυλάττῃ[2].
Ἑρμηνεύοντας αὐτό τό ρητό ὁ Μ. Βασίλειος λέγει: «Ἀφοῦ ἔφτιαξε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, δέν ἤθελε αὐτόν νά εἶναι ἀργός καί ἀκίνητος, ἀλλά νά εἶναι δραστήριος σ’ αὐτά, πού εἶναι καθήκοντα».
Τό παρακινεῖ ὁ Πλάστης τό πλάσμα Του σέ ζῆλο καί σπουδή. Μετά τήν πτώση, πάλι, ὁ Θεός παραγγέλλει τήν ἐργασία λέγοντας: «ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τόν ἄρτον σου». Καί βέβαια αὐτά, πού εἶπε ὁ Θεός στόν Ἀδάμ, ἰσχύουν καί γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, τούς ἀπογόνους τοῦ πρώτου Ἀδάμ.

Δίδαγμα: Εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἡ ἐργασία καί ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ του. Ὁ Χριστός μας συνεχῶς ἐργαζόταν χειρωνακτικά καί κοπιαστικά .Ὁ Θεός ἐπίσης ἐργάζεται συνεχῶς τή σωτηρία μας. «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται͵ κἀγὼ ἐργάζομαι»[3] μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Ἑπομένως ἡ ἐργασία εἶναι μίμησις Χριστοῦ καί πραγμάτωση τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν».
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ:«Γιατί δέν ἐργάζεσαι; Ὁ Θεός σοῦ ἔδωκε τά χέρια, ὄχι γιά νά παίρνεις τά πράγματα τῶν ἄλλων, ἀλλά γιά νά δίνεις στούς ἄλλους»[4].
Ὁ Θεός ἔπλασε τά χέρια, τά πόδια καί τά ἄλλα μέλη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὄχι γιά νά τά ἔχει ἀργά, ἀλλά γιά νά ἐργάζεται μέ αὐτά. Ὥστε ἐκεῖνος πού δέν ἐργάζεται, εἶναι παραβάτης αὐτῆς τῆς τάξεως τήν ὁποίαν ἔχει ὁρίσει ὁ Θεός.
Ὁ Κορέσιος[5] λέγει ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐμεταχειρίζετο τήν τέχνην γιά νά δείξει τρόπο καί μέθοδο μέ τήν ὁποία οἱ Χριστιανοί θά γλυτώνουν τήν ἁμαρτία. Ἐπίσης ὁ Κλήμης[6] καί ὁ Εὐσέβιος[7], καί ὁ Ἡγήσιππος[8] καί ὁ Ἐπιφάνιος[9] συμφώνως λέγουν ὅτι ἡ ἐργασία τῶν χειρῶν καί ὁ κόπος ἐμποδίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἁμαρτία.
Ἐπίσης ὁ Κάτων μητέρα τῶν κακῶν ὀνόμασε τήν ἀργία. Ὁ Σενέκας ἐγνωμάτευσε ὅτι ἡ ἀργία εἶναι τάφος τοῦ ζωντανοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδή ὁ Θεός δέν μᾶς ἔδωσε μάταια τά χέρια καί τά πόδια.
Γιαυτό καί ὁ Σολομών ἐπαινώντας τήν ἀνδρεία καί δουλεύτρια γυναῖκα λέγει ὅτι: «Ἐγεύσατο ὅτι καλόν ἐστι τό ἐργάζεσθαι, καί οὐκ ἀποσβέννυται ὁ λύχνος αὐτῆς ὅλην τήν νύκτα»[10] μέ τά ὁποῖα λόγια φανερώνει ὅτι αὐτή ἐργαζόταν ἡμέρα καί νύκτα.
Ὁ Μ. Ἀντώνιος ἐπίσης ἄκουσε ἀπό τόν Θεό αὐτά τά λόγια: «Ἀντώνιε, θέλεις ν΄ ἀρέσεις στόν Θεό; Προσεύχου· ὅταν δέ δέν μπορεῖς νά προσευχηθεῖς, κοπίαζε μέ τά χέρια σου»[11].

Δίδαγμα:Ἀληθινά πηγή καί αἰτία τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ ἀπραξία καί ἡ ἀργία τῶν χειρῶν. Ἡ ἐργασία εἶναι φάρμακο κατά τῶν παθῶν καί μάλιστα κατά τῆς ἀκηδίας (σύγχρονη ἔκφραση γιά τό πάθος αὐτό εἶναι ἡ λέξη κατάθλιψη).
Οἱ καταθλιπτικοί θά πρέπει νά ξεκινήσουν τήν θεραπεία μέ τό νά ἀσχοληθοῦν μέ κάτι, πού τούς ἀρέσει. Σιγά-σιγά διά τῆς ἐργασιοθεραπείας αὐτῆς, πού εἶναι ἀγάπη «βγαίνουν ἀπό τήν κατάθλιψη». Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς θεραπείας τους πραγματώνεται ὅταν ἀγαπήσουν συνειδητά τόν Θεό.
Οἱ ἄνθρωποι σήμερα ἐργάζονται ὅλο καί λιγώτερο γιαυτό καί παθαίνουν ὅλο καί περισσότερο κατάθλιψη. Ἡ θεραπεία τῆς κατάθλιψης εἶναι ὁ Θεῖος Ἔρωτας. Ἡ πρώτη βαθμίδα τοῦ Θεῖου Ἔρωτα εἶναι ἡ ἐργασία (=προσφορά ἀγάπης στόν πλησίον) πού εἶναι καί τήρηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ· εἶναι δηλ.ἡ ἐργασία γιά χάριν τῶν ἄλλων καί δεῖγμα ἀγάπης στόν Θεό.
Ὅποιος ἐργάζεται ,τηρεῖ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, βγαίνει ἀπό τόν ἑαυτό του (ὅταν βεβαίως ἐργάζεται καί δέν «δουλεύει» στήν φιλαυτία καί τό ἐγώ του) καί ἀγαπάει. Γιαυτό καί θεραπεύεται ἀπό τήν κατάθλιψη, πού εἶναι ἕνας μεγάλος ἐγωισμός, δηλ. τό ἀντίθετο τῆς ἀγάπης (ἡ ὁποία ἀγάπη εἶναι ἔξοδος ἀπό τό ἐγώ).

Τῼ ΔΕ ΘΕῼ ΔΟΞΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ!



[1] Ἀποστολικαί Διαταγαί, Βιβλ. Α΄, Κεφ. δ΄ : «Οὐκ ἔσῃ ὡς πετόμενος,, καί ἐμπεριπατῶν ἀλόγως ἐν ταῖς ρύμαις, ἀκαιροεπόπτης τῶν κακῶς ζώντων· ἀλλά τῇ τέχνῃ σου, καί τῷ ἔργῳ σου προσέχων, τά τῷ Θεῷ φίλα ἀναζήτει, καί τά τοῦ Χριστοῦ λόγια ἀναμιμνησκόμενος, διηνεκῶς μελέτα· λέγει γάρ ἡ Γραφή, ὅτι ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσεις ἡμέρας καί νυκτός· περιπατῶν ἐν ἀγρῷ, καί ἐν οἴκῳ καθήμενος, καί κοιταζόμενος, καί διανιστάμενος, ἵνα συνιῇς ἐν πᾶσιν».
[2] Γεν. β΄, 15.: «Ἔλαβε Κύριος ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασε, καί ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάττειν»
[3] Ἰω. 5, 17.
[4] Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος Ε΄ στήν Β΄ Πρός Θεσσαλονικεῖς.
[5] Γεώργιος Κορέσσιος 1570 ci.-1659/60: Λόγιος θεολόγος, φιλόσοφος καί ἰατρός ἀπό τούς σπουδαιότερους συγγραφεῖς τοῦ 17ου αἰ.
[6]Βιβλ. Α΄ τῶν καταστάσεων
[7]Βιβλ. Ε΄ τῆς Ἱστορίας, Κεφ. ιε΄.
[8] Κεφ. ιε΄.
[9] Αἱρεσ. Π΄.
[10] Παρ. λα΄, 18.
[11] «Ἀντώνιε θέλεις ἀρέσαι Θεῷ; Προσεύχου· ὅταν δέ μή δύνασαι προσεύχεσθαι, χερσί πόνει».
π. Σάββας
http://hristospanagia.blogspot.com/

Όσοι πάρουν το χάραγμα ( 666 ), δεν θα βρουν στιγμή ησυχίας! Αποκαλύψεις του Γέροντος Αμβροσίου

Γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου

Όσοι πάρουν το χάραγμα ( 666 ), δεν θα βρουν στιγμή ησυχίας!

Οι Έλληνες έχουμε ανάγκη σοβαρής κατηχήσεως. Που είστε κύριοι καθηγηταί; 10.000 καθηγηταί θεολόγοι έπρεπε να βγείτε πάνω στις πλατείες να κηρύξετε το Ευαγγέλιο, όχι να περιμένετε μέσα στα Γυμνάσια και μέσα στους άμβωνες...

Οι άμβωνες δεν φτιάνουν ανθρώπους!

Γιατί δυστυχώς, δεν λέγεται η αλήθεια, η οποία έπρεπε να λέγεται, μέσα στον Χριστιανικό Ναό. Κρύβεται η αλήθεια από εμάς όλους τους δασκάλους. Σας το λέω με πλήρη συνείδηση αυτό. Κρύβεται η αλήθεια, δεν διδάσκεται ο ελληνικός λαός όπως πρέπει. Αλλού τον προσανατολίζουμε και δεν του λέμε την αλήθεια, για να συνέλθει ο ελληνικός λαός και να συνέλθουμε κι εμείς. Γιατί είναι τυφλωμένα τα πνεύματα μας, η καρδιά μας είναι σκοτισμένη, δεν έχει Πνεύμα Θεού, για να μεταδώσει και στον πλησίον, να μεταδώσει εις τον συνάνθρωπο Πνεύμα Θεού. (σελ. 233)


Μην περιμένουμε, αδελφοί μου χριστιανοί, να έρθει ένας προφήτης Ηλίας για να μας σώσει.

Γιατί, αν έρθει εκείνη η εποχή, θα είναι πολύ τραγική για τον άνθρωπο, και πιο πολύ για εμάς τους χριστιανούς, όταν θα έρθει ο Προφήτης Ηλίας στη γη...

Είναι εδώ στη γη  ο Προφήτης Ηλίας, εδώ είναι, μεταξύ μας, και θα έρθει (φανερωθεί) στην καθορισμένη ώρα του, η οποία θα είναι φοβερή για τους ψευδοπροφήτες σαν κι εμένα, χριστιανοί μου
αδελφοί.

Ψευδοπροφήτης είμαι κι εγώ, δυστυχώς, γιατί σας λέγω μόνο λόγια, δεν είμαι όμως στα έργα φτασμένος, και συγχωρέστε με. (σελ. 233)

Πρέπει ν' αποκτήσετε ισχυρή πίστη, μόνοι σας, με υπομονή, με καλοσύνη, με δικαιοσύνη. Να μη χάσουμε την πίστη! Σταθερή πίστη, και ο Θεός θα δώσει βοήθεια. Χωρίς την προσευχή, πάμε χαμένοι. Μη σκέφτεστε για το μέλλον. Είναι όλα στα χέρια του Θεού. Να διαβάζετε Πατερικά κάθε μέρα από λίγο, και ο Θεός θα φωτίζει. Ύστερα θα δυναμώνει ο νους σας.

Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες !!!

Να μη λέμε, να πάμε «επάνω», αλλά νά πάμε «ψηλά», γιατί και επάνω καιροφυλακτεί ο πονηρός, να μας γκρεμίσει.

Μόνο όταν μπούμε στον Παράδεισο δεν κινδυνεύουμε.

Επειδή έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για την ανθρωπότητα, ο Θεός πήρε ορισμένους ανθρώπους και τους έκανε αξιωματικούς.

Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Ό διάβολος θα κυριαρχήσει. Όσοι τον πλησιάσουν, θα τους τσακίσει, θα τους συντρίψει. Φίλους αυτός δεν έχει...

Βρεθήκαμε στους έσχατους καιρούς εμείς οι ταλαίπωροι, και οι μοναχοί και κοσμικοί, αλλά ο αγώνας είναι αγώνας. Δεν θα σταματήσεις τον αγώνα ούτε δευτερόλεπτο. Αγώνας μέχρι τέλους! Και τότε ο Κύριος, πού στεφανώνει τους ανθρώπους και τους αποκατασταίνει αιώνια, Εκείνος την τελευταία ώρα θα σου χαρίσει όχι πράγματα ψεύτικα και μάταια της ζωής αυτής, αλλά θα σε κάνει άξιο να βασιλεύεις μέσα στη Βασιλεία του Θεού.

Αιώνια! Όχι για 1.000 χρόνια, για 100.000 χρόνια. Αιώνια, σημαίνει δεν θά έχει τέλος!

Άλλη τόση να είναι ή γη, μπορεί ο Θεός να τη θρέψει.

Περί αναστάσεως των σωμάτων μην αμφιβάλλετε.

Να, είμαι 90 χρόνων. Αυτό το σώμα πρέπει να λιώσει στον τάφο, για να βγει καινούριο, άφθαρτο, αιώνιο, χωρίς να αρρωσταίνει, χωρίς να πονά, χωρίς να διψά, χωρίς να ζεσταίνεται, θα είναι όπως τα αγγελικά σώματα. Αρκεί να μην πέσουμε στην αμαρτία. Ό Θεός θέλει να Του πούμε ότι μόνο γι' Αυτόν θα ζούμε. Αν μείνουμε στην αμαρτία, τότε και τα καταχθόνια είναι αιώνια. Δεν αλλάζει από κει ή κατάσταση, ή βάσανος, ή οδύνη, ο πόνος, οι φωτιές...

Εσάς, στη Θεολογική Σχολή, αυτά σας τα λένε μαλακά. Ούτε ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης, ούτε ο πατήρ Πορφύριος τα έλεγαν αυστηρά. Έτσι έπρεπε να τα πουν, να τα ακούσει ο κόσμος και να μετανοήσει.

Έρχεται ο διάβολος και με χτυπάει αλύπητα.

Μου λέει: «Μην τούς τα λες τόσο καθαρά. Άσε τους να κοιμούνται. Μην τους αφήνεις να ξυπνούν…».

Οι πεθαμένοι πού είναι σε καλή μεριά δεν μπορούν να επισκέπτονται τους ζωντανούς όποτε θέλουν. Πρέπει να πάρουν άδεια από τον Κύριο...

Ή ευχή «Κύριε, ελέησον» είναι σαν ένα σπαθί πού κόβει στα δύο τον σατανά.

Ή οικογένεια είναι Ιερή. Όποιος εγκαταλείπει την οικογένεια του, τον σύζυγο ή την σύζυγο, τα παιδιά του, τιμωρείται πολύ σκληρά από τον Θεό. Στις μεγάλες εορτές ή οικογένεια πρέπει να είναι όλοι μαζί.

Ή οικογένεια πρέπει να έχει τον ίδιο Πνευματικό.

Είδες ο Μέγας Βασίλειος; Είχε Χάρη από τον Θεό και δεν κοιμόταν καθόλου. Έζησε 49 χρόνια και είδες τι έργο έκανε;

Εγώ όμως είμαι 80 ετών και δεν είμαι ούτε το δαχτυλάκι του. Είμαι ένας ελεεινός μοναχός... Ό Θεός να με ελεήσει, γιατί πάω χαμένος.

Ξυπνώ τα βράδια να μελετώ, όπως έκανε κι αυτός, κατά τον λόγο του, και να εφαρμόσω τον λόγο του μεγάλου Αγίου. Εγώ όμως κοιμάμαι συνέχεια. Ξυπνώ πότε-πότε, κλαίω και λέω: «Κύριε, Ελέησον!». Ξανά κοιμούμαι πάλι.

Οι σημερινοί άνθρωποι δεν έρχονται προς το φως, γιατί είναι πονηρά τα έργα τους, όπως έλεγε και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Και όταν πηγαίνουν να μιλήσουν με κάποιον και ν' ακούσουν λόγο Θεού, πάλι μπερδεύονται πιο πολύ, επειδή τα έργα τους είναι πονηρά...

Ξέρεις τι είναι το Άγιο Πνεύμα; Είναι εδώ πού μιλάμε, είναι έξω απ' το μυαλό σου, είναι μέσα στο μυαλό σου, είναι γύρω απ' το στόμα σου, είναι παντού. Είδες πόσο κοντά είναι ο Θεός σ' εμάς; Είναι Ζωή, είναι παντού. Οι Πατέρες λένε: «Ό Θεός είναι τόσο κοντά μας, όση ώρα θέλει ο αέρας να βγει από το στόμα μας».

Όταν ζητάτε τη βοήθεια ενός Αγίου και λέτε «Άγιε μου, βοήθα με», ο Άγιος την ίδια στιγμή πού το ζητάτε είναι δίπλα σας.

Δεν σας αφήνει να το καταλάβετε, γιατί θα ερχόσασταν σε έπαρση και μπορεί να του ζητάγατε και χαζά πράγματα. Σας προσφέρει τη βοήθεια όχι άμεσα, αλλά απαλά, σιγά, όπως ο Θεός πλησιάζει τον άνθρωπο, ώστε να μην ανέβει ο εγωισμός σας.

Θα δείτε, μέρα με τη μέρα, ότι αυτό πού ζητήσατε λύνεται και έρχεται, αν είναι για το όφελος της ψυχής σας…

Το «Πιστεύω»  να το λέτε απαραιτήτως πρωί και βράδυ. Διότι έτσι ομολογούμε την πίστη μας και, ότι κι αν μας συμβεί κατά τη διάρκεια της μέρας ή της νύχτας, θα έχουμε ομολογήσει τον Κύριο.

Το "Πάτερ ημών" να το λέτε αργά, για να το καταλαβαίνετε.

Το Απόδειπνο είναι ομπρέλα προστασίας.

Να κάνετε το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς.

Και είναι μεγάλη ευλογία να κάνετε το πρωί τον Όρθρο. Ή καρδιά σας να βαδίζει σύμφωνα με αυτά πού λέτε.

Όταν ο ιερέας λέει "Πρόσχωμεν τα Άγια τοις Άγίοις", είναι ή μεγαλύτερη και φοβερότερη στιγμή, γιατί τότε είναι ανοιχτοί οι Ουρανοί και για ότι παρακαλέσουμε τον Θεό, εισακουόμαστε.

Να προσεύχεσθε συνέχεια, να συνηθίζει ο νους. Και αν ακόμα συγχύζεστε, εσείς να λέτε την ευχή. Τι πιο εύκολο πράγμα; Την λες πάντοτε, εκεί πού βαδίζεις, στο λεωφορείο, παντού. Έστω και μηχανικά. Τη συνηθίζει έπειτα ο νους και προχωράς. Στην αρχή ο νους θα είναι στο Λονδίνο, αλλά υστέρα μαζεύεται. Αρκεί να μη σταματάς να τη λες.

Πώς θες να σε συγχωρήσει ο Κύριος, ενώ μέσα σου βράζει το καντήλι της μνησικακίας; Τι νομίζεις, πώς ο Κύριος δεν βλέπει τι έχεις μέσα στην ψυχή σου;

gerontas.gr

Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ (ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ)(mp3)


Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 13-12-09.

Ε' αναίρεση του zeitgeist - Τι είπε ο Μάρτυρας Ιουστίνος

ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ZEITGEIST

Αφού μας φλομώσανε στα ψέματα οι Zeitgeist-ές, προσπαθούν στην συνέχεια να μας πείσουν ότι και οι απολογητές τις Εκκλησίας, όπως ο άγιος Ιουστίνος ο μάρτυς, είπαν τα ίδια. Ακούγεται στην ταινία:
«Ο μάρτυρας Ιουστίνος, ένας από τους πρώτους ιστορικούς έγραψε: “όταν λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο δάσκαλός μας, γεννήθηκε χωρίς σαρκική ένωση, σταυρώθηκε και πέθανε, και αναστήθηκε ξανά, και αναλήφθηκε στον ουρανό, δεν διατυπώνουμε κάτι διαφορετικό από ό,τι εσείς πιστεύετε, αναφορικά με αυτούς που εκτιμάτε ως γιους του Δία”. Σε ένα άλλο κείμενο, ο Ιουστίνος είπε “Γεννήθηκε από παρθένο, δεχθείτε αυτό ως ίδιο με αυτό που πιστεύετε για τον Περσέα”. Είναι προφανές ότι ο Ιουστίνος και άλλοι από τους πρώτους Χριστιανούς γνώριζαν πόσο όμοιος είναι ο Χριστιανισμός με τις παγανιστικές θρησκείες. Ωστόσο, ο Ιουστίνος είχε την λύση. Γι’ αυτόν, ο διάβολος έφταιγε. Ο διάβολος πρόλαβε να έρθει πριν τον Χριστό, και να δημιουργήσει αυτά τα χαρακτηριστικά στον ειδωλολατρικό κόσμο».
Προκειμένου να κατανοήσουμε το έργο του Αγίου Ιουστίνου του εκ φιλοσόφων, είναι απαραίτητο να ρίξουμε μια ματιά στα βιογραφικά του στοιχεία και στο περιβάλλον της εποχής του.
Ο Άγιος Ιουστίνος, φιλόσοφος και Μάρτυς, ήταν ένας από τους πρώτους απολογητές της χριστιανικής πίστεως. Γεννήθηκε στην Φλαβία Νεάπολη της Σαμάριας στις αρχές του β’ αιώνα μ.Χ. (πιθανόν το 100) και υπέστη μαρτυρικό θάνατο στην Ρώμη πιθανότατα το 165 μ.Χ.
Ανατράφηκε σε ειδωλολατρικό περιβάλλον. Οι νεανικές του ανησυχίες και αναζητήσεις τον οδήγησαν αρχικά στην σπουδή της φιλοσοφίας. Αρχικά μαθήτευσε στον Στωικισμό. Γρήγορα εγκατέλειψε αυτήν την σχολή διότι οι Στωικοί, όπως αντιλήφθηκε δεν γνώριζαν τίποτα για τον Θεό και δεν είχαν θεολογία. Στράφηκε στην περιπατητική σχολή, την οποία εγκατέλειψε, όταν ο διδάσκαλός του ζήτησε δίδακτρα, γεγονός ανάρμοστο για φιλόσοφο. Στον πυθαγορισμό δεν έγινε δεκτός διότι δεν είχε μελετήσει τα αναγκαία προπαιδεύματα, μουσική, αστρονομία, γεωμετρία. Στην Καισάρεια της Παλαιστίνης γνώρισε τον πλατωνισμό.
Η μεταστροφή του στον Χριστιανισμό πιθανολογείτε περίπου το 135 μ.Χ. στην Αθήνα. Είναι γνωστή μία συνάντηση που είχε με έναν ηλικιωμένο και ο διάλογος μαζί του, κατά τον οποίο ο ηλικιωμένος Χριστιανός αναίρεσε τις πλατωνικές δοξασίες περί αθανασίας της ψυχής και μετεμψυχώσεως. Από την συζήτηση πείσθηκε ότι δεν είναι δυνατόν να δει τον Θεό ο νους του ανθρώπου, αν δεν τον φωτίσει το Άγιο Πνεύμα. Ο Χριστιανός του συνέστησε να μελετήσει την Αγία Γραφή και στην συνέχεια εξαφανίσθηκε[i].
Το 136 μ.Χ. μετέβη στην Ρώμη. Εκεί άνοιξε φιλοσοφική σχολή. Δίδαξε, αντί του εκλεκτικισμού της εποχής, τον Χριστιανισμό, ώστε «επιγνόντι σοι τον Χριστόν του Θεού και τελείω γενομένω ευδαιμονείν[ii]».
Το 160 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Τίτος Αίλιος Ανδριανός Αντωνίνος Πίος (138-161) ήταν γέρος και η εξουσία πέρασε στον γιο του Μάρκο Αυρήλιο Αντωνίνο Αύγουστο (161-180). Κατά την βασιλεία του οι διωγμοί των Χριστιανών εντατικοποιήθηκαν. Ο Άγιος Ιουστίνος εξέφρασε τους φόβους του ότι επρόκειτο να καταδοθεί στις αρχές από τον κυνικό φιλόσοφο Κρήσκη[iii]. Ο δεύτερος φθονούσε τον Άγιο διότι έβλεπε ότι η χριστιανική σχολή του προσήλκυε τους νέους. Μετά το μαρτύριο του μαθητή του Πτολεμαίου το 160 μ.Χ. αναχώρησε από την Ρώμη για να επανέλθει βραδύτερον. Οι φόβοι του επαληθεύτηκαν. Κατά την διάρκεια της επαρχίας του Ιουνίου Ρουστικού (162-167) συνελήφθη και αποκεφαλίσθηκε μαζί με ομάδα έξι μαθητών του, το 165 μ.Χ.
          Τα έργα του χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες
          α) τα σωζόμενα
          β) τα απολεσθέντα
          γ) τα ψευδεπίγραφα
Τα σωζόμενα έργα του είναι τρία απολογητικά, τα Απολογία Α’ & Β’ και Διάλογος προς Τρύφωνα.
Η περίοδος των τριών πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού είναι η περίοδος των διωγμών. Οι διωγμοί δεν σταμάτησαν κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, άσχετα αν κάποιοι από τους ιστορικούς της Δύσεως θεωρούν ότι διωγμοί υφίσταντο μόνο όταν αποδεικνύονταν από συναξάρι που πληρούσε τις λογοτεχνικές προϋποθέσεις της αρεσκείας τους. Στην πραγματικότητα, ακόμη και όταν δεν πραγματοποιούνταν αυτοκρατορικές διώξεις, τοπικοί άρχοντες μπορούσαν να οδηγούν στο μαρτύριο Χριστιανούς, εφόσον οι αυτοκρατορικοί νόμοι δεν είχαν καταργηθεί. Έτσι ήταν θέμα προτίμησης η εφαρμογή των διώξεων ακόμη και σε περιόδους ύφεσης.
Στην ουσία της η δίωξη ασκούνταν λόγω του ονόματος. Αρκούσε δηλαδή να αποδειχθεί κατά την ανάκριση ότι ο κατηγορούμενος ήταν Χριστιανός, για ν’ απαγγελθεί η ποινή. Δεν χρειαζόταν ν’ αποδειχθεί αξιόποινη πράξη. Αν και οι Χριστιανοί κατηγορούνταν για θυέστια δείπνα και οιδιπόδειες μίξεις, οι κατηγορίες αυτές ήταν φήμες που κυκλοφορούσαν στον κοινωνικό περίγυρο, όχι στις αίθουσες των δικαστηρίων. Στους φιλοσοφικούς κύκλους ο Χριστιανισμός ήταν μια βαρβαρική θρησκεία που διέδιδε μυθεύματα. Οι φιλοσοφικοί νόες δεν μπορούσαν να υποτάξουν στις προϋποθέσεις της κάθε σχολής τις αλήθειες της χριστιανικής πίστης, γι’ αυτό και τις απέρριπταν ασυζητητί. Θεωρούσαν τον φιλοσοφικό βίο της επηρμένης οφρύς ανώτερο της χριστιανικής ταπείνωσης. Αλλά η συμφωνία θεωρίας και πράξης του χριστιανικού τρόπου ζωής, με αποκορύφωμα το μαρτύριο, εντυπωσίασε τόσο την κοινωνία, όσο και τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, ώστε να υπάρχει αθρόα μεταστροφή. Αργότερα, προς αντιμετώπιση του φαινομένου οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές αναγκάστηκαν να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους, με τελευταία την προσπάθεια σύνθεσης συστήματος με πλατωνικά και αριστοτελικά στοιχεία. Παρ’ όλα αυτά δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από την επίδραση της ανώτερης χριστιανικής θεολογίας.  Ως αποτέλεσμα της κίνησης διαμορφώθηκε ο νεοπλατωνισμός με στοιχεία χριστιανικής θεολογίας από τον Αμμώνιο Σακκά και τον μαθητή του Πλωτίνο. Τα στοιχεία αυτά έγιναν εμφανέστερα στο νεοπλατωνικό σύστημα του Πρόκλου. Από αυτά καταλαβαίνουμε πόσο γελοία είναι η άποψη της υιοθέτησης φιλοσοφικών όρων για την διαμόρφωση του Χριστιανισμού, και πόσο απαράδεκτη αυτή που θέλει τους Πατέρες της Εκκλησίας να επηρεάζονται από τους νεοπλατωνικούς. Στις περιπτώσεις που αυτό γίνονταν προέκυπτε αίρεση που καταδεικνύονταν και καταδικάζονταν από τους Πατέρες.
Τα παραπάνω φαινόμενα της εποχής γέννησαν την ανάγκη της απολογίας. Οι πρώτοι απολογητές ανέλαβαν ν’ αμυνθούν έναντι των Ιουδαίων, των πρώτων διωκτών του Χριστιανισμού. Το είδος αυτό της απολογίας εκπροσωπείται από τους λόγους του Πρωτομάρτυρα Στέφανου και του Αποστόλου Παύλου, που υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη. Όταν αργότερα ξεκίνησαν οι διωγμοί της αυτοκρατορίας, αποδέκτες της απολογίας ήταν οι αυτοκράτορες ή οι τοπικοί άρχοντες. Η εν Ρώμη διαβιούντες απολογητές, όπως ο Άγιος Ιουστίνος, μπορούσαν να προσεγγίσουν τους αυτοκράτορες και να παρουσιάσουν το έργο τους.
Οι απολογητές ήταν επίσης και φιλόσοφοι. Έτσι, μια δεύτερη κατηγορία αποδεκτών των απολογητικών έργων ήταν οι Έλληνες φιλόσοφοι. Σε αυτά τα έργα κύριο γνώρισμα της απολογητικής γραμμής ήταν η απόδειξη της ανωτερότητας του χριστιανικού έναντι του φιλοσοφικού βίου. Σε κάποιες περιπτώσεις η αποδοκιμασία του φιλοσοφικού βίου και της φιλοσοφικής σκέψης ήταν ήπια. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, όπως αυτή του Τατιανού, είναι εμφανής ο ζήλος.
Το περιεχόμενο των απολογιών είχε κάποια κοινά χαρακτηριστικά ανάλογα με τους αποδέκτες. Έτσι στις απολογίες που απευθύνονταν στους αυτοκράτορες κι επιδίωκαν τον εξευμενισμό της πολιτείας έναντι της χριστιανικής υπόθεσης, ένα πρώτο θέμα ήταν η παρουσίαση της αρχαιότητας της χριστιανικής πίστεως. Αυτό είχε ως αφετηρία τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν οι Ρωμαίοι την έννοια της θρησκείας. Δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για ν’ αναλύσουμε αυτό το θέμα[iv]. Επιγραμματικά θα πούμε ότι οι Ρωμαίοι αντιλαμβάνονταν με νομικιστικούς όρους την κάθε θρησκεία, ως προσπάθεια συνδιαλλαγής με τους θεούς, στοιχείο που πέρασε αργότερα στην σχολαστική θεολογία του Παπισμού, ως αποτέλεσμα της φράγκικης συμφεροντολογίας και πολιτικής. Ως μέρος αυτής της συνδιαλλαγής οι θεοί είχαν χαρίσει στους Ρωμαίους την αυτοκρατορία τους. Αυτό, όμως μπορούσε ν’ αλλάξει τόσο εύκολα, όσο εύκολα άλλαζαν νοοτροπία οι ειδωλολατρικοί θεοί. Μια μονοθεϊστική θρησκεία, με την συνακόλουθη άρνηση της λατρείας των δαιμόνων, θα μπορούσε να επιφέρει την καταστροφή της αυτοκρατορίας και οι αυτοκράτορες το απεύχονταν. Ο Ιουδαϊσμός, αν και μονοθεϊστική θρησκεία, είχε επιτραπεί στην αυτοκρατορία, διότι με την αρχαιότητά του εξασφάλισε την ανοχή των αρχών, εξαιτίας του σεβασμού των Ρωμαίων στις πατρογονικές παραδόσεις. Μόνο γι’ αυτό. Ο Χριστιανισμός, ως καινοφανής πίστη, αρχικά επετράπη, διότι οι αρχές τον εξέλαβαν ως ιουδαϊκή αίρεση. Όταν έγινε κατανοητό ότι επρόκειτο για κάτι διαφορετικό, ξεκίνησαν οι διώξεις. Συνεπώς, οι απολογητές προσπαθούσαν ν’ αποδείξουν την αρχαιότητα της πίστης τους και ν’ αναιρέσουν συνάμα την κατηγορία της αθεΐας.
Δεύτερο θέμα ήταν η παρουσίαση της καθαρότητας και της ανωτερότητας του χριστιανικού βίου. Μέρος της μεθοδολογίας ήταν η αναίρεση των κατηγοριών για θυέστεια δείπνα και οιδιπόδειες μίξεις. Η απόρριψη των κατηγοριών για ανηθικότητα, αθεΐα, και συνομωσία, αποδείκνυαν ότι οι Χριστιανοί δεν διώκονταν για τίποτε άλλο παρά μόνο για το όνομα. Αυτό δεν είχε προηγούμενο στο ρωμαϊκό δίκαιο, αλλά και σε κανένα άλλο σύστημα δικαίου ανά τον κόσμο. Οι προσπάθειες σύγχρονων μελετητών να βρουν ερείσματα στο εν λόγω δίκαιο, υπήρξαν άκαρπες, μάταιες, και αν μη τι άλλο δείχνουν την επιθυμία μερικών να υπερασπισθούν αρχαίες περιπτώσεις κρατικής αυθαιρεσίας.
Κατακλείδα της παραπάνω απολογητικής γραμμής ήταν η παρουσίαση του Χριστιανού ως νομοταγή πολίτη. Στο πνεύμα αυτό συντάχθηκε και η πρώτη απολογία του Αγίου Ιουστίνου. Παραλήπτες της ήταν ο αυτοκράτορας Αντωνίνος ο Ευσεβής (Πίος), οι γιοι του Μάρκος Αυρήλιος (Βηρίσσιμος) και Λούκιος Αίλιος Βήρος, η σύγκλητος και ο δήμος:
Αυτοκράτορι Τίτω Αιλίω Αντωνίνω Ευσεβεί
Σεβαστώ Καίσαρι
Και Ουηρισσίμω υιώ Φιλοσόφω
Και Λουκίω φιλοσόφου Καίσαρος φύσει υιώ
Και Ευσεβούς εισποιητώ, παιδείας εραστή,
Ιερά τε Συγκλήτω και Δήμω παντί Ρωμαίων.
Τα θέματα που εξετάζονται στην απολογία αυτή είναι τα εξής:
          Α) Πρόλογος κεφ. 1
          Β) Έκκληση για δίκαιη κρίση της χριστιανικής υπόθεσης κεφ. 2-8
          Γ) Χριστιανική πίστη και βίος κεφ. 9-20
          Δ) Ανωτερότητα του Χριστιανισμού έναντι της ειδωλολατρίας κεφ. 21-29
          Ε) Μαρτυρίες της θεότητος του Ιησού κεφ. 30-53
          Στ) Η ειδωλολατρία ως μίμηση του Χριστιανισμού κεφ. 54-60
          Ζ) Η χριστιανική λατρεία κεφ. 61-67
          Η) Επίλογος κεφ. 68.
Το πρώτο απόσπασμα που χρησιμοποιούν οι Zeitgeist-ές βρίσκεται στο 21ο κεφ. και έχει ως εξής:
 «Εξ’ άλλου με το να λέγωμεν ότι ο Λόγος, ο οποίος είναι το πρώτον γέννημα του Θεού, εγεννήθη χωρίς επιμιξίαν, ο Ιησούς Χριστός ο διδάσκαλος ημών, και ότι ο σταυρωθείς, αποθανών και αναστάς ανήλθεν εις τον ουρανόν, δεν φέρομεν τίποτε νέον πέρα από τους λεγομένους από σας υιούς του Διός. Διότι γνωρίζετε πόσους υιούς του Διός απαριθμούν οι μεταξύ σας τιμώμενοι συγγραφείς˙ τον Ερμήν ο οποίος είναι λόγος ερμηνευτικός και διδάσκαλος όλων, τον Ασκληπιόν ο οποίος υπήρξε θεραπευτής και κεραυνοκτυπημένος ανήλθεν εις τον ουρανόν, τον Διόνυσον ο οποίος κατεσπαράχθη, τον Ηρακλή ο οποίος δια να αποφύγη τους πόνους παρέδωσεν εαυτόν εις το πυρ, καθώς επίσης και τους Διόσκουρους από την Λήδαν, τον Περσέα από την Δανάη, τον Βελερεφόντην ο οποίος αν και άνθρωπος ίππευε τον Πήγασον.
 Τι χρειάζεται να μνημονεύσομεν την Αριάδνην και τους ομοίως με αυτήν μεταβληθέντας εις αστέρας, όπως λέγεται; Τι χρειάζεται να μνημονεύσωμεν και τους αποθνήσκοντας μεταξύ σας αυτοκράτορας, δια τους οποίους ισχυρίζεσθε ότι απαθανατίζονται και παρουσιάζουν κάποιον ο οποίος ορκίζεται ότι είδε τον κατακαέντα Καίσαρα να ανέρχεται εις τον ουρανόν; Ποίαι ιστορούνται αι πράξεις των λεγομένων υιών του Διός, δεν είναι ανάγκη να το είπω προς ανθρώπους γνωρίζοντας, πλην του ότι ταύτα έχουν γραφή προς ωφέλειαν και διδασκαλίαν των εκπαιδευομένων˙ διότι όλοι νομίζουν ότι είναι καλόν να γίνωνται μιμηταί των θεών. Μακράν από σώφρονα ψυχήν τοιαύτη έννοια περί θεών, ώστε να παραδεχθώμεν ότι και αυτός ο κατ’ αυτούς ηγεμών και γεννήτωρ πάντων Ζευς έγινε πατροκτόνος, και μάλιστα, και μάλιστα τοιούτου πατρός, και μάλιστα τοιούτου πατρός, ότι υποκύψας εις έρωτα κακών και αισχρών ηδονών επέβη του Γανυμήδου και των πολλών μοιχευθεισών γυναικών, και ότι τα τέκνα του έπραξαν παρόμοια. Αλλά, όπως είπομεν προηγουμένως, ταύτα έπραξαν οι φαύλοι δαίμονες˙ ημείς δε έχομεν διδαχθή ότι απαθανατίζονται μόνο οι οσίως και εναρέτως ζώντες πλησίον του Θεού, πιστεύομεν δε ότι τιμωρούνται με το αιώνιον πυρ οι αδίκως ζώντες και μη μεταστρεφόμενοι[v]».      
Δύο θέματα προκύπτουν στο παραπάνω χωρίο. Το πρώτο είναι οι επιφανειακές ομοιότητες γεγονότων της ζωής του Χριστού με ειδωλολατρικούς μύθους.  Το δεύτερο είναι οι ουσιαστικές διαφορές τους, που έχουν καταλυτική επίδραση στην ζωή των Χριστιανών και των ειδωλολατρών, «διότι όλοι νομίζουν ότι είναι καλόν να γίνωνται μιμηταί των θεών». Ο βίος των ειδωλολατρών είναι ηθικά υποβαθμισμένος, διότι ως πρότυπά τους έχουν θεούς πατροκτόνους, μοιχούς, ομοφυλόφιλους.
Το κλειδί για την ερμηνεία και αιτιολόγηση των ομοιοτήτων βρίσκεται παρακάτω στο έργο του μάρτυρα Ιουστίνου, το οποίο χρησιμοποιούν και οι Zeitgeist-ές, για να λοιδορήσουν, εφόσον δεν τους συμφέρει η σοβαρή άποψη του μάρτυρα:
«Οι δε παραδίδοντες τας μυθοποιίας των ποιητών δεν προσφέρουν καμίαν απόδειξιν εις τους διδασκομένους νέους˙ και μάλιστα αποδεικνύομεν ότι οι μύθοι ούτοι έχουν λεχθεί κατ’ ενέργειαν των φαύλων δαιμόνων προς εξαπάτησιν και παραπλάνησιν του ανθρωπίνου γένους. Πράγματι ακούσαντες ούτοι ότι διά των προφητών κηρύσσεται ότι θα έλθη ο Χριστός και θα τιμωρηθούν δια πυρός οι ασεβείς άνθρωποι, υπέβαλον να λεχθή ότι έγιναν πολλοί υιοί Διός, νομίζοντες ότι θα δυνηθούν να επιτύχουν ώστε οι άνθρωποι να θεωρήσουν τα περί Χριστού αναφερόμενα ως τερατολογίαν και όμοια με τα λεχθέντα των ποιητών. Ταύτα δε ελέχθησαν και μεταξύ των Ελλήνων και μεταξύ όλων των εθνών, όπου επληροφορούντο ότι οι προφήται προεκήρυσσον ότι θα πιστευθή περισσότερον ο Χριστός[vi]».
Ανακεφαλαιώνοντας μέχρι αυτό το σημείο, καταλαβαίνουμε τι πραγματικά είπε ο μάρτυρας Ιουστίνος. Απαντώντας στις κατηγορίες των ειδωλολατρών, ότι τα γεγονότα τα σχετικά με την ζωή του Χριστού είναι τερατολογίες, γράφει ότι όχι μόνο τερατολογίες δεν είναι αλλά ομοιάζουν με όσα οι αρχαίοι ποιητές γράφουν για τους δικούς τους θεούς. Δεν πίστευε, λοιπόν, όπως διατείνονται οι Zeitgeist-ές ότι ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία όμοια με τις υπόλοιπες ειδωλολατρικές, ούτε ότι υπάρχουν παραλληλισμοί. Αιτιολογεί τις ομοιότητες με τις ενέργειες των δαιμόνων προς παραπλάνηση του κόσμου.
Ο Ιουστίνος γνώριζε πολύ καλά ότι απευθύνονταν σε ειδωλολατρικό κοινό. Γνώριζε ότι οι δαίμονες, τους οποίους αναφέρει ήταν οι θεοί όσων τον άκουγαν. Επίσης γνώριζε ότι οι παραλήπτες της απολογίας του, εκτός του αυτοκρατορικού αξιώματος, είχαν την φιλοσοφική ιδιότητα και ήταν αρκούντως πεπαιδευμένοι. Γι’ αυτό και η απολογία του διαχειρίζεται το θέμα και με στοιχεία που βρίσκονται σε απολογίες που απευθύνονται σε φιλοσόφους.
Ένα τέτοιο στοιχείο ήταν η πεποίθηση ότι ο Πλάτωνας δανείσθηκε τα στοιχεία της θεολογίας του από τον Μωυσή. Αυτό ήταν γνωστό στον αρχαίο και μεσαιωνικό κόσμο. Γράφει, λοιπόν:
«Δια να μάθετε δε  ότι ο Πλάτων την αντίληψιν ότι ο Θεός κατασκεύασε τον κόσμον δια μεταποιήσεως της αμόρφου ύλης παρέλαβεν από τον ιδικόν μας διδάσκαλον, εννοούμεν δε τον Λόγον ο οποίος εμίλησε δια των προφητών, ακούσατε τι αυτολεξεί είπεν ο Μωυσής, ο προδηλωθείς πρώτος προφήτης και αρχαιότερος των Ελλήνων συγγραφέων» (Α’ Απολογία 59.1).
«Και το αναφερόμενον δε εις τον Τιμαίον του Πλάτωνος περί της φύσεως του Υιού του Θεού, όταν λέγη, “ετοποθέτησεν αυτόν ωσάν Χ εις το σύμπαν[vii]”, το είπε παραλαβών αυτό ομοίως από τον Μωυσήν» (Α’ Απολογία 60,1).
«Δεν είμεθα λοιπόν ημείς εκείνοι οι οποίοι έχομεν τας αυτάς γνώμας με τους άλλους, αλλά οι άλλοι όλοι λέγουν τα ιδικά μας μιμούμενοι» (Α’ Απολογία 60,11)
Η είδηση ότι ο Πλάτων διαμόρφωσε την θεολογία του με στοιχεία που παρέλαβε από τα έργα του Μωυσή, τα οποία διδάχθηκε στην Αίγυπτο, δεν ήταν ούτε καινούργια ούτε εφεύρημα των Χριστιανών απολογητών. Επίσης γνώριζαν ότι όχι μόνο ο Πλάτωνας αλλά και άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες της αρχαίας ελληνικής σκέψης είχαν γνωρίσει στην Αίγυπτο την θεολογία και τους νόμους του Μωϋσή, όπως ο Ηρόδοτος, ο Σόλων, ο Θαλής, ο Πυθαγόρας και άλλοι. Ήδη λίγα χρόνια πριν ο Πλούταρχος, ο μύστης των ειδωλολατρικών μυστηρίων το είχε επιβεβαιώσει στο έργο του Περί Ίσιδος και Οσίριδος (§4). Και αυτό δεν το επαναλάμβαναν μόνο οι Χριστιανοί απολογητές της περιόδου των διωγμών, αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, μέχρι τον πρώτο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως επί Τουρκοκρατίας, τον Γεννάδιο Σχολάριο.
Λέγει για παράδειγμα ο απολογητής Τατιανός, ακολουθώντας την ίδια υπερασπιστική γραμμή:
«Επομένως αποδείχθη από τα προειρημένα ότι ο Μωυσής είναι πρεσβύτερος των ηρώων, πόλεων, δαιμόνων. Και πρέπει να πιστεύομεν εις τον αρχαιότερων κατά την ηλικίαν, παρά εις τους Έλληνας, οι οποίοι ηρύσθησαν τα δόγματα εκείνου, ως από πηγήν, όχι κατ’ επίγνωσιν. Διότι οι σοφισταί αυτών, χρησιμοποιούντες πολλήν περιέργειαν, όσα έμαθαν από τα του Μωυσέως και των ομοίως με αυτόν φιλοσοφούντων, επιχείρησαν να παραχαράξουν πρώτον μεν δια να νομισθούν ότι λέγουν κάτι ιδικόν των, δεύτερον δε δια να επικαλύψουν όσα δεν κατενόησαν με κάποιαν επίπλαστον ρητολογίαν και να μεταστρέψουν την αλήθειαν εις μυθοπλασίαν[viii]»
Στο σημείο αυτό ο Τατιανός δεν εξηγεί μόνο τις ομοότητες, αλλά και τις διαφορές με τις αδυναμίες τις ψυχοσύνθεσης των ειδωλολατρών σοφών.
Ομοίως και ο Γεννάδιος Σχολάριος στο έργο του Κατά των Πλήθωνος αποριών επ’ Αριστοτέλη  αναφέρει:
«Αναξαγόρας δε μόνον και Πυθαγόρας τοις Αιγυπτίοις σοφοίς συγγινόμενοι, πολλά παρ’ Ιουδαίων της αληθείας μαθήματα δεξαμένοις, ηδυνήθησαν τι επεκείνα των άλλων περί της αφανούς των όντων αρχής αποφήνασθε˙ Πλάτων δε σπουδαιότατος των προ αυτού πάντων γεγεννημένος, και άμα εκ των Αναξαγόρου και Πυθαγόρου, αμυδράς τινας της υψηλοτέρας αληθείας εμφάσεις δεξάμενος, πλεύσας εις Αίγυπτον ως Ιερώνυμος ιστορεί, και Πλούταρχος και προ αυτών Ξενοφών˙ και αυτός δε υπέρ εαυτού, εκείθεν πολλά της ιεράς αληθείας εδέξατο σπέρματα»
«Αλλά ει τε δεδιώς τας υποψίας του υπερόριον σοφίαν εις Έλληνας μετακομίσαι, ει τε και βουλόμενος Ελληνισμόν τινά μεταπλασμένον ενστήσασθαι, ει τε και ούτω κρίνων κακώς ου πάντα επείθετο τω Μωυσεί˙ αλλά τω καθαρώ της εκείνου θεολογίας πολλά των ποιητικών συνεκέρασε λήρων, ουκ αν είη ράδιον αποφήνασθαι[ix]».
Στο απόσπασμα αυτό ο Γεννάδιος Σχολάριος ακολουθεί τον Τατιανό στην εξήγηση των διαφορών, τις οποίες εντοπίζει στον τρόπο που μεταφέρθηκε η θεολογία του Μωυσή και μεταπλάσθηκε στα έργα των φιλοσόφων και ειδικά του Πλάτωνα. Τρεις οι αιτίες αυτής της διαφοροποίησης, α) οι Έλληνες δεν μπορούσαν να δεχθούν «υπερόριον σοφίαν» διότι γι’ αυτούς ήταν βαρβαρική, β) ελληνοποίηση της θεολογίας του Μωυσή από τον Πλάτωνα, γ) δεν κατάλαβε ο Πλάτωνας όλα όσα είπε ο Μωυσής (κρίνων κακώς).
Η επίδραση, λοιπόν, της θείας αποκάλυψης, μέσω του Μωυσή και των προφητών, στην αρχαία ελληνική σκέψη ήταν κοινός τόπος στον αρχαίο και μεσαιωνικό κόσμο. Η πληροφορία ότι η μετάδοση έγινε μέσω της αρχαίας Αιγύπτου δείχνει ότι τα χρόνια συνύπαρξης Αιγύπτιων και Ισραηλιτών επηρέασαν τους πρώτους, και όχι το αντίστροφο όπως ισχυρίζονται οι Zeitgeist-ες.
Η υπόθεση που θέλει τον Χριστιανισμό να επηρεάζεται από την αρχαία ελληνική σκέψη και φιλοσοφία είναι γέννημα των νεοτέρων χρόνων, εφεύρημα της φραγκικής προπαγάνδας. Ένας από τους πρώτους Έλληνες που ακολούθησαν την γραμμή αυτή εκ Παρισίων, ο Μηνάς Μηνωϊδης (1790-1860), ο και εκδότης του κειμένου, αντέδρασε, καταχωρώντας στις υποσημειώσεις την άποψή του, ότι στο έργο του Μωυσή δεν γίνεται αναφορά ούτε σε ανάσταση νεκρών, ούτε σε αγγέλους.
Έκτοτε η άποψη ότι ο Χριστιανισμός επηρεάστηκε από τον Ελληνισμό, προπαγανδίστηκε αρκούντως, δίνοντας χαρά στους απανταχού νεοειδωλολάτρες και νεοπαγανιστές. Τώρα αναπαράγεται και από τους Zeitgeist-ές. Αλλά τα αρχαία κείμενα μας λέγουν το αντίστροφο.
Πέραν τούτου οι Zeitgeist-ές συλλαμβάνονται να ψεύδονται για άλλη μια φορά. Τους διαψεύδει ο ίδιος ο μάρτυρας Ιουστίνος, στον οποίο αναφέρονται:
«Ου τα αυτά ουν ημείς άλλοις δοξάζομεν, αλλ’ οι πάντες τα ημέτερα μιμούμενοι λέγουσι»


[i]  Το περιστατικό καταγράφηκε στον Διάλογο προς Τρύφωνα 3.1-7.3
[ii]  Διάλογος, 8.2
[iii]  Απολογία Β’ 3.1
[iv]  Αναλυτικότερα στο Geoffrey Ernest Croix, Χριστιανισμός και Ρώμη, μετ. Κράλλη Ιωάννα, ΜΙΕΤ 2005.
[v]   Α’ Απολογία 21.1-21.6 μετάφραση Παναγιώτου Χρήστου, στην σειρά ΕΠΕ, Απολογητές, τ. 1 σελ. 110-111, των εκδόσεων Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1985.
[vi]   Α’ Απολογία 54.1-4, μετάφραση Παναγιώτου Χρήστου ο.π. σελ. 169.
[vii]  Τιμαίος 36 BC, περί της ψυχής του σύμπαντος.
[viii]  Προς Έλληνας 40, μετάφραση Παναγιώτου Χρήστου στην σειρά ΕΠΕ, Απολογητές, τ.2 σελ. 101, Θεσσαλονίκη 1986.
[ix]  Έκδοση Μηνά Μηνωίδη, Λονδίνο Παρίσι Βιέννη Οξφόρδη 1858, σελ. 83 & 85.


Τατουάζ ή δερματοστιξία

       Το σημάδεμα στην αρχαιότητα λεγόταν «στίξη» (χτύπημα) ή «κατάστιξη» και η πράξη στιγματισμός. Το σημάδεμα του σώματος λεγόταν δερματοστιξία. Η λέξη όμως που χρησιμοποιείται ευρέως είναι η λέξη τατουάζ και από την οποία είναι γνωστή η όλη διαδικασία.
Η λέξη «Τατουάζ» προέρχεται από τη λέξη «Tattoo», όρος που βρίσκεται στη πρώτη δεκάδα των αναζητήσεων στο διαδίκτυο από το 1999! Η λέξη «Tattoo» είναι παράφραση της λέξης Tattawing των Μαορί (Νέα Ζηλανδία). Στην Πολυνησιακή διάλεκτο η λέξη «Τα» σημαίνει σχέδιο και «Ατουάζ» δηλώνει «αυτόν που δίνει πνοή στα πλάσματα της γης»! Με άλλα λόγια, Τατουάζ σημαίνει «το σχέδιο που σου δίνει τη προστασία των θεών»! Επιπλέον έχει τις έννοιες «ανεξίτηλο σημάδι», «σχέδιο στο δέρμα», «μαρκάρω κάτι», «κεντώ πάνω στο δέρμα»! Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 με τις αρχές της δεκαετίας του 1970 το τατουάζ εμφανίζεται σε μουσικούς της ροκ μουσικής. Το τατουάζ έγινε συνώνυμο της ροκ και μάλιστα της πανκ μουσικής.
Το 1963 ο Μπρούνο ντέ Πιγκάλ ανοίγει στο Παρίσι το πρώτο Στούντιο Τατουάζ. Ως και φεστιβάλ διοργανώνονται σε τοπική αλλά και διεθνή βάση όπως αυτό του Σίδνεϊ, της Φρανκφούρτης, ενώ από το 1999 διοργανώνεται και στη χώρα μας Πανελλήνια Έκθεση Tattoo Art! Η Ένωση Επαγγελματιών Τατουάζ των Η.Π.Α. δηλώνει ότι έχουν κάνει τατουάζ σε 39 εκατομμύρια άτομα από το 1990 ως το 2004! (δηλαδή 1 στους 7 Αμερικανούς)!! Στην ίδια κατεύθυνση διάδοσής του δραστηριοποιούνται διάσημοι αστέρες, αθλητές, ηθοποιοί, μοντέλα αλλά και τα ΜΜΕ.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αστέρων που διαφήμισαν το τατουάζ είναι ο Μάρλον Μπράντο ως μηχανόβιος με τατουάζ στις ταινίες του, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τα supermodels όπως η Στέφανι Σέιμουρ και η Κάρε Ότις αλλά και οι σταρ του Χόλλιγουντ όπως η Ντρίου Μπάριμορ και ο Μίκι Ρούρκ.

Σήμερα πολλοί ηθοποιοί, βραβευμένοι μάλιστα με όσκαρ πολλοί από αυτούς, είναι στιγματισμένοι με τατουάζ: Λόγου χάρη Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζούλια Ρόμπερτς, Τζόντι Φόστερ, Σόν Κόνερι, Τζέσικα Λαγκ, Νίκολας Κέιτζ, Τζίνα Ντέιβις, Σον Πεν, Μπίλι Θόρτον, Μαρίσα Τομέι, Αντζελίνα Τζολί, Σαρλίζ Θέρον, Μπεν Άφλεκ κ.α.

Το τατουάζ είναι πράξη που είχε πάντοτε μαγικό χαρακτήρα. Στις περισσότερες κοινωνίες αναγνωριζόταν μαγική δύναμη σε εκείνους που επιδίδονταν στο τατουάζ. Συνήθως το τατουάζ αποτελεί δοκιμασία μυήσεως ή αναγνωρίσεως του φύλου, του αξιώματος κλπ. Γίνεται όμως περισσότερο για τη μαγική, προφυλακτική, και θεραπευτική αξία του!

Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς


Πρόγονος των τατουάζ εικάζεται πως είναι η παράδοση εκδήλωσης πένθους των πρωτόγονων φυλών. Χάραζαν το σώμα τους και έτριβαν κάρβουνα μέσα στις τομές, με αποτέλεσμα μετά τη θεραπεία τους, τα αδιάλυτα μόρια του κάρβουνου να παραμένουν μέσα στο δέρμα. Οι παλαιστές και οι μονομάχοι στην αρχαιότητα έφεραν τατουάζ σε ένδειξη αδελφοσύνης. Πολλές φυλές το χρησιμοποιούσαν σαν ένδειξη πένθους ενώ σε άλλες υποδήλωναν τη κοινωνική τους θέση και το αξίωμα. Σε άλλες δήλωναν πως τα άτομα που τα έφεραν ήταν ώριμα για κοινωνική ζωή.

Για τους Μαορί ακόμη και σήμερα, τα τατουάζ είναι κομμάτι της ιστορίας τους, πολύ «ιερό»! Και όπως αναφέρθηκε στη Πολυνησιακή διάλεκτο σημαίνει το σχέδιο που σου δίνει τη προστασία των θεών!

Στη Δύση εμφανίζεται το τατουάζ αρχικά στους Σταυροφόρους και το 1691 από τον Γουΐλιαμ Ντάμφερ εξερευνητή θαλασσών στην επιστροφή του στο Λονδίνο μετά τα ταξίδια του στην Πολυνησία και στα νησιά του Ειρηνικού.  Στα τέλη του 17ου αιώνα το τατουάζ μεταφέρεται ουσιαστικά στην Ευρώπη από τον Κάπτεν Κούκ, ο οποίος φέρνει μαζί του ειδικούς τεχνίτες από την Πολυνησία με σκοπό τη διάδοσή του. Στις αρχές του 18ου αιώνα το τατουάζ γίνεται μόδα στις αριστοκρατικές τάξεις της Ευρώπης και ύστερα εγκαταλείπεται. Τον 19ο αιώνα γίνεται πάλι μόδα στην Αγγλία και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες.

Στην αρχαία Αίγυπτο τατουάζ είχαν οι βασιλικοί ακόλουθοι και οι ιερείς των ειδώλων για να διακρίνονται.
Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τη τεχνική της δερματοστιξίας ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή, ωστόσο δεν έπαυαν να την θεωρούν ως συνήθεια των βαρβάρων! Χαρακτηριστικό δουλείας, υποτέλειας και υποταγής!

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως οι Συρακούσιοι μετά τη συντριβή των Αθηναίων στις Συρακούσες της Σικελίας, έβαλαν ένα άλογο με τη μορφή τατουάζ στα μέτωπα των αιχμαλώτων!
Οι Ρωμαίοι σημάδευαν με τατουάζ τους σκλάβους και τους εγκληματίες και με το γράμμα D τους λιποτάχτες! Αργότερα, το 750 μ. Χ. το ίδιο έκαναν και οι Κινέζοι στους εγκληματίες! Στη Νέα Γουινέα και στην Βιρμανία χρησιμοποιούταν ως διακριτικό των φυλών ενώ στη Νέα Ζηλανδία αποτελούσε έμβλημα τιμής! Οι Ινδιάνοι Τόμσον έλεγχαν το κουράγιο τους, κυρίως των νέων, εφαρμόζοντας τον οδυνηρότερο τρόπο τατουάζ!
Στην Παραγουάη ήταν σύμβολο της εφηβείας ενώ κάποιες φυλές στην Ινδία το χρησιμοποιούσαν σαν μέσο καλλωπισμού και σεξουαλικής διέγερσης!

Στα νεώτερα χρόνια ήταν ταυτισμένο με τους περιθωριακούς, τους μηχανόβιους και τους φυλακισμένους αλλά και διάφορα επαγγέλματα όπως ναυτικούς, εργάτες κλπ. Στις ταινίες ήταν χαρακτηριστικό των βαρυποινιτών και των μηχανόβιων μαζί με τα μακριά μαλλιά και τα δερμάτινα ρούχα. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη διαφήμιση που του γίνεται, εμφανίζεται από τους πεζοναύτες του Αμερικανικού στρατού ως τους Χίπις! Τατουάζ έχουν οπωσδήποτε τα μέλη συμμοριών ως δείγμα ταύτισης συμμετοχής και παντοτινής τους αφοσίωσης σε αυτές! Παρόμοια και σε οπαδούς μουσικών ρευμάτων όπως ροκ, Χέβυ Μέταλ, πανκ μέχρι και στις κινήσεις των νέο Ναζί!

   Σε όλους τους λαούς είναι συνδεδεμένα με παγανιστικές αντιλήψεις!

       Στην αρχαία Αίγυπτο έχουν βρεθεί μούμιες της 6ης Δυναστείας (2000 π. Χ.) με τατουάζ! Θεωρούσαν το τατουάζ ως ιερό σημάδι και απαγορευόταν να το έχει κανείς πάνω του εκτός από τον Φαραώ. Το ταύτιζαν με τη γονιμότητα και την αρχοντιά. Με τατουάζ κοσμούσαν τους νεκρούς τους πιστεύοντας ότι ασκούσε μαγικές ευεργετικές επιδράσεις. Τα τατουάζ με σκούρα χρώματα που φέρουν στη κοιλιά, στα χέρια και στα πόδια οι μούμιες τις 6ης Δυναστείας θεωρούνται από τους επιστήμονες θρησκευτικής σημασίας! Πολλά από τα τατουάζ που κυκλοφορούν σήμερα περιέχουν αρχαία αιγυπτιακά σύμβολα! (όπως το ΑΝΚΗ)
Από την Αίγυπτο μεταδόθηκαν σε γειτονικές χώρες και πολιτισμούς μέσω του εμπορίου (Μεσογείου, Περσίας, Αραβίας) φθάνοντας το 2000 π.Χ. μέχρι την Κίνα.  Ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει πως οι Σκύθες έκαναν τατουάζ στα χέρια και στα στήθη τους με σκοπό να γίνουν πιο δυνατά!

Στη Παλαιστίνη πιστεύουν ότι αν κάνουν τατουάζ στο χέρι το προστατεύουν από στραμπούληγμα ή εξάρθρωση!
Στο Ιράκ πιστεύουν ότι το τατουάζ φέρνει μακροζωία! Στην Ινδία με τα τατουάζ πίστευαν ότι εξορκίζουν τη κακή τύχη και τις αρρώστιες. Οι Ινδοί της Βεγγάλης μάλιστα, ακόμη πιστεύουν ότι άστικτα πρόσωπα θα γνωρίσουν δυσκολίες στο μεταθανάτιο βίο τους!
Στην Ινδονησία θεωρούσαν ότι με τα τατουάζ λάμβαναν δύναμη για να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές δυσκολίες, όπως στο κυνήγι αγρίων ζώων για την επιβίωσή τους.
Το 1100 π.Χ το τατουάζ γίνεται γνωστό στην Πολυνησία, στο Βόρνεο, στις Φιλιππίνες, στη Νέα Γουϊνέα και στην Φορμόζα.

Στο Βόρνεο τα τοποθετούσαν γύρω από το καρπό και τα δάκτυλα για προστασία από τις αρρώστιες. Στην Ταϊτή τα χρησιμοποιούν ακόμη ως φυλακτό για την αποτροπή παντός κακού.
Εικάζεται ότι από την Πολυνησία μεταφέρεται με τις μεταναστεύσεις σε όλο τον Ειρηνικό. Τον 5ο αιώνα π.Χ. συναντάται στην Ιαπωνία όπως φανερώνουν ευρήματα στην Οσάκα ενώ υπάρχουν στην Κίνα γραπτά στοιχεία σε νομικά έγγραφα από τον 3ο π.Χ. αιώνα.
Στο Νεπάλ οι γυναίκες εκτός από τα τατουάζ διακοσμούν τα χέρια τους με περίτεχνα σχέδια χένας κατά τη παραμονή της Βουδιστικής εορτής Eid al Fitr!
Στην Βιρμανία ακόμη πιστεύουν ότι αν είναι πάνω από τη καρδιά μπορούν να σταματήσουν το κακό! Τα μαύρα είναι περισσότερο διακοσμητικά ενώ τα κόκκινα τα χρησιμοποιούν για προστασία από τη βασκανία και την αρρώστια!
Οι Σαμάνοι ήδη από το 2000 π.Χ. χρησιμοποιούσαν το τατουάζ ως ένα είδος βελονισμού στης θρησκευτικές τους τελετές ίασης ή μύησης!
Οι Εσκιμώοι και οι κάτοικοι των νησιών Φίτζι κάνουν τατουάζ για να εξασφαλίσουν ευτυχία στη μέλλουσα ζωή!

Οι Ιάπωνες το χρησιμοποιούν για καλλωπιστικούς αλλά και θρησκευτικούς λόγους πιστεύοντας ότι με τατουάζ με φίδια και δράκους εξορκίζουν τους φόβους και τους εφιάλτες τους. Οι Ινδιάνοι τα είχαν ως φυλακτά θεωρώντας ότι τους προστάτευαν ακόμη και από τον εχθρό στη μάχη! Κάποια από αυτά που κυκλοφορούν ακόμη συμβολίζουν τη μητέρα φύση και τη λατρεία της αιώνιας μητέρας!

Στις φυλές της Αφρικής έχουν πάντοτε σχέση με τη θρησκεία, την φυλή και τις προλήψεις!
Στις Φιλιππίνες υπάρχει η δεισιδαιμονία σύμφωνα με την οποία ο νικητής πολεμιστής ή κυνηγός έπαιρνε τη δύναμη του φονευμένου εχθρού ή του θηράματος αν το ζωγράφιζε πάνω στο σώμα του!

Και εντομίδας ου ποιήσετε επί ψυχή εν τω σώματι υμών και γράμματα στικτά ου ποιήσετε εν υμίν. Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός υμών.
 Λευΐτικο ΙΘ 28.


Τον 8 μ.Χ. αιώνα η Εκκλησία καταδίκασε την αποτύπωση οποιουδήποτε συμβόλου επί του σώματος των πιστών ως ειδωλολατρικό έθιμο και ως πρακτική των βαρβάρων!

Νιώθουμε θλίψη όταν βλέπουμε ιερούς ναούς μουτζουρωμένους με διάφορα σπρέι... άραγε πως ανεχόμαστε να βάφουμε με ανεξίτηλο τρόπο το σώμα μας που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και ως εκ τούτου εμείς είμαστε ιερότεροι από τους ιερούς ναούς διότι είμαστε έμψυχοι ναοί...

Με το τατουάζ αν μη τι άλλο, σφραγίζεται κανείς με κάτι! Έτσι σαν μόδα οικειοποιείται τη λογική του σφραγίσματος...


Και επιβάλλει σε όλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, τους πλούσιους και τους φτωχούς, τους ελεύθερους και τους δούλους, να δεχθούν στους εαυτούς τους χάραγμα στο δεξί τους χέρι ή στα μέτωπά τους!
Αποκάλυψη Ιωάννη ΙΓ 16-18.

Αναφορές:
Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλος Με... πίρσινγκ και τατουάζ;
Εκδόσεις Φωτοδότες
http://www.egolpion.com/tatoos.el.aspx

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

1.Μπορεῖτε νά δεῖτε τίς προηγούμενες δημοσιεύσεις τοῦ ἱστολογίου μας πατώντας τό: Παλαιότερες ἀναρτήσεις (δεῖτε δεξιά)

2.Καλλίτερη θέαση τοῦ ἱστολογίου μέ τό Mozilla.

3.Ἐπιτρέπεται ἡ ἀναδημοσίευση τῶν ἀναρτήσεων μέ τήν προϋπόθεση ἀναγραφῆς τῆς πηγῆς

4.Ἐπικοινωνία:
Kyria.theotokos@gmail.com .
Γιά ἐνημέρωση μέσῳ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου στεῖλτε μας τό e- mail σας στό
Kyria.theotokos@gmail.com .
Home of the Greek Bible