Ὁ κόσμος θεωρεῖ τήν ἂμυνα δικαιολογημένη καί δικαίωμά του. Ὁ ἀληθινά προσευχόμενος παραιτεῖται ἀπό τό δικαίωμα αὐτό. Ρίχνει στή λησμοσύνη ὁποιαδήποτε ἀδικία κι ἂν τοῦ ἒγινε.Ἡ ἂμυνα ἐναντίον αὐτῶν, πού μᾶς ἀδικοῦν καί πού δέν εἶναι ξένοι, ἀλλά ἀδέλφια ἐν Χριστῶ, σημαίνει στάση ἐχθρική ἐναντίον τους καί διάθεση χρόνου καί δυνάμεων γιά νά γίνει ἀποτελεσματική.Σημαίνει συναισθήματα ἒντονα, σκέψη συστηματική καί σχέδια στρατηγικά γιά τό πῶς θά ἀμυνθοῦμε καί πῶς θά ἐξουδερώσουμε καί θά ἐκμηδενήσουμε αὐτούς πού μᾶς ἀδίκησαν.
Ὃλες αὐτές οἱ ἐνέργειες καί ὃλα αὐτά τά ἀρνητικά συναισθήματα μέσα μας συντελοῦν στό νά χάνουμε τήν εἰρήνη καί νά ἀναστατωνόμαστε.Καί βέβαια δέ χάνει τήν ὡραία γι’ αὐτόν εὐκαιρία ἐτούτη ὁ πονηρός γιά νά μᾶς ἀνακατέψει ἀκόμα πιό πολύ, ὣστε νά χάσουμε ἀκόμα περισσότερο τήν ἐσωτερική μας ἰσορροπία. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι νά μήν μποροῦμε πιά νά προσευχηθοῦμε. Ἒτσι γιά πράγματα, πού ἒχουν σχέση μέ τόν κόσμο αὐτό, χάνουμε πράγματα αἰώνιας ἀξίας. Ἐξαιτίας πραγμάτων σχετικῶν καί φθαρτῶν χάνουμε τόν Ἀπόλυτο, τό Θεό!.
Ἱερομ. Εὐσεβίου Βίττη, «Εἰς Ὑψος Νοητόν».
http://omothimadon.gr/?p=41450
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου